Η Πόλη του Θεού

Δεύτερο μήνυμα

Μακάμπα, Μπουρούντι

10 Ιουνίου 2008

Θέλω να συνεχίσω από εκεί που μείναμε το πρωί. Αλλά, πριν το κάνω αυτό, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο σχετικά με αυτά που είπε ο αδελφός μας Μίλτος. Ότι, δηλαδή, δεν είμαστε αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε, αλλά είμαστε αυτό που ο Θεός μάς κάνει, είμαστε το έργο του Θεού, το δημιούργημα του Θεού, και η πίστη δεν είναι μια δύναμη ή ένα μέσο διά του οποίου μπορούμε να επιτύχουμε κάτι, η πίστη είναι ένα κανάλι μέσω του οποίου λαμβάνουμε κάτι από τον Θεό. Η πίστη μας απευθύνεται στον Θεό και από τον Θεό λαμβάνουμε, τόσο για τις δικές μας ανάγκες, όσο και για τις ανάγκες των άλλων γύρω μας, δόξα στο όνομά Του! Αμήν. Και η εκκλησία, του Θεού έργο είναι, είναι αυτό που κάνει ο Θεός.

Θα διαβάσω από την επιστολή προς Εβραίους πάλι από το κεφάλαιο 11, που διαβάζαμε σήμερα το πρωί, εδ. 9 και 10: « Με πίστη (ο Αβραάμ) παροίκησε στη γη τής υπόσχεσης ως ξένη, κατοικώντας σε σκηνές, μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τους συγκληρονόμους τής ίδιας υπόσχεσης επειδή, περίμενε την πόλη που έχει τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός».

Ο Αβραάμ, όπως είδαμε σήμερα το πρωί, αναζητούσε την Πόλη. Εδώ διαβάζουμε ότι πρόκειται  για την πόλη που έχει θεμέλια και της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός,  θα μπορούσαμε να πούμε ο αρχιτέκτονας, καθώς επίσης και ο οικοδόμος, αυτός που εργάζεται με τα χέρια του, που κτίζει πέτρα πάνω σε πέτρα, πέτρα πάνω σε πέτρα. Είναι επίσης ο δημιουργός, πράγμα που σημαίνει ότι, όπως ένας αρχιτέκτονας, συλλαμβάνει το σχέδιο στο μυαλό του, μέσα στην καρδιά του. Και στη συνέχεια εργάζεται με τα χέρια του και το κτίζει. Η Εκκλησία, παρόμοια, είναι ένα μυστήριο που ήταν κρυμμένο στην καρδιά του Θεού, «προ καταβολής κόσμου» και τώρα είναι υπό κατασκευή, ο Θεός εργάζεται για την οικοδομή της. Κάποτε, ο Πέτρος είχε μια αποκάλυψη από τον Θεό, αφού ο Ιησούς είχε ρωτήσει τους μαθητές Του: «Ποιος νομίζετε ότι είμαι;». Και ο Πέτρος του είπε: «Είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος». Τότε ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Μακάριος είσαι, Σίμωνα, γιε του Ιωνά, επειδή δεν είναι σάρκα και αίμα, που το αποκάλυψε αυτό σε σένα, αλλά ο Πατέρας μου που είναι στους ουρανούς, και  εγώ λέγω σε σένα ότι εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω σε αυτή την πέτρα, θα οικοδομήσω την εκκλησία μου… » (Ματθ. 16,13). Ο ίδιος ο Θεός χτίζει την εκκλησία Του, και κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν απέστειλε το Άγιο Πνεύμα, υπήρξε μεγάλη κίνηση, ο Πέτρος κήρυξε το ευαγγέλιο και 3000 άτομα προστέθηκαν. Αυτό συνεχίστηκε και κάθε μέρα άνθρωποι σώζονταν, και όπως διαβάζουμε στο τέλος του κεφαλαίου 2 των Πράξεων, ο Κύριος προσέθετε εκείνους που σώζονταν στην Εκκλησία Του.

Τώρα, πώς μπορούμε εμείς να προστεθούμε σε αυτή την Εκκλησία; Όταν έλαβα τον Κύριο και αναγεννήθηκα, και το Άγιο Πνεύμα ήρθε σε μένα, ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, ήμουν γεμάτος χαρά. Αυτό συνέβη, όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλία. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και επέστρεψα στην Κύπρο, έψαξα και βρήκα μια εκκλησία, όπου και άρχισα να συμμετέχω στις συναθροίσεις της. Εκεί, σταδιακά, ανακάλυψα ότι δίδασκαν πως θα έπρεπε να γίνω μέλος της εκκλησίας, να διαβάσω το καταστατικό της, και να δηλώσω ότι θέλω να είμαι μέλος της εκκλησίας τους, και να γράψουν  το όνομά μου στο μητρώο τους:  "Αυτός ο άνθρωπος τώρα είναι μέλος της εκκλησίας μας" ... Εγώ όμως δεν μπορούσα να το κάνω. Ο πάστορας και μερικοί άλλοι άνθρωποι μου έλεγαν:  «Έχεις αναγεννηθεί, έχεις σωθεί, θα είσαι στη Νέα Γη, αλλά δεν θα είσαι στη Νύφη, δεν θα είσαι στη Νέα Ιερουσαλήμ, επειδή εμείς είμαστε η εκκλησία του Θεού και αν δεν γίνεις μέλος, δεν θα είσαι στη Νέα Ιερουσαλήμ». Δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό. Γύριζα στο σπίτι και έκλαιγα τα βράδια, γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν ήταν έτσι.  Αυτό συνεχίστηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Τώρα καταλαβαίνω περισσότερο γιατί δεν μπορούσα να το κάνω και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω το γιατί.

Διάβαζα σήμερα το πρωί για τη Νέα Ιερουσαλήμ. Υπάρχει μια περιγραφή της Νέας Ιερουσαλήμ στο βιβλίο της Αποκάλυψης και ελπίζω, με τη χάρη του Θεού, ότι αύριο θα συνεχίσουμε και θα αρχίσουμε τη μελέτη της περιγραφής αυτής της Πόλης, για να δούμε τα χαρακτηριστικά της. Αλλά όταν διάβαζα το πρωί, είδα ότι το τείχος αυτής της πόλης διαθέτει 12 θεμέλια και πάνω στα 12 θεμέλια είναι γραμμένα τα ονόματα των 12 αποστόλων του Αρνίου. Στην επιστολή προς Εφεσίους, στο κεφάλαιο 2,  εκεί που διαβάζαμε σήμερα το πρωί, λέγει ότι κι  εμείς που δεν είμαστε Ισραηλίτες, μπορούμε επίσης να μπούμε μέσα σ’ αυτή, και (εδάφιο 19): «Συνεπώς, δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού». Στο εδ. 20 συνεχίζει: «…που εποικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία πέτρα είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στον οποίο ολόκληρη η οικοδομή, καθώς συναρμολογείται, αυξάνει σε έναν άγιο ναό εν Κυρίω, στον οποίο κι εσείς συνοικοδομείστε σε κατοικητήριο του Θεού διαμέσου τού Πνεύματος». Έτσι λοιπόν οικοδομούμαστε μαζί, μέσα στο Πνεύμα, πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Ιησού, και σταδιακά το κτήριο αυτό αυξάνεται σε κατοικητήριο του Θεού εν Πνεύματι. Αμήν. Χτιζόμαστε για να γίνουμε ένα μέρος όπου μένει, όπου κατοικεί ο Θεός.

Ας πάμε στην Αποκάλυψη κεφάλαιο 21, εκεί όπου διαβάσαμε σήμερα το πρωί ότι ο Ιωάννης είδε την άγια πόλη, την Ιερουσαλήμ. Την είδε καινούρια να κατεβαίνει από τον Θεό, σαν νύφη στολισμένη και ετοιμασμένη για τον άνδρα της. Συνεχίζουμε στο εδάφιο 3: «Και άκουσα μια δυνατή φωνή από τον ουρανό, που έλεγε: Ιδού, η σκηνή τού Θεού μαζί με τους ανθρώπους, και θα σκηνώσει μαζί τους, κι αυτοί θα είναι λαοί του, κι αυτός ο Θεός θα είναι μαζί τους Θεός τους». Έτσι, αυτή η πόλη, αυτό το κτήριο, αυτή η κατασκευή του Θεού προορίζεται για Αυτόν για να κατοικήσει εκεί. Προς το παρόν, προσευχόμαστε, όπως ο Κύριος μας δίδαξε να προσευχόμαστε κάθε μέρα και λέμε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς … », αλλά έρχεται η ημέρα που ο Θεός δεν θα είναι μόνο στον ουρανό. Θα μένει στη γη, στη Νέα Ιερουσαλήμ. Θα μένει με την εκκλησία Του, θα κατοικεί μαζί μας, θα ζούμε μαζί Του. Όταν καλοσκεφτείτε αυτά τα πράγματα, θα πείτε κι εσείς ότι αξίζει να χάσει κανείς τα πάντα σε αυτή τη γη για να ζεί σ’ εκείνη την άγια πόλη και να είναι για πάντα στην παρουσία του Θεού. Μερικές φορές, όταν προσεύχομαι, αισθάνομαι την παρουσία του Θεού, και δεν ξέρω τι να κάνω. Κάποτε χορεύω, κάποτε φωνάζω, συχνά δεν λέω τίποτα, απλά κλαίω από χαρά και ευγνωμοσύνη. Αλλά είναι τόσο υπέροχο, είναι τόσο ένδοξο, δεν μπορώ να το περιγράψω. Όσοι το δοκίμασαν, ξέρουν τι εννοώ. Και ξέρω ότι, αν κάποιος έρθει εκείνη τη στιγμή και μου πει: «Φύγε από εδώ και θα σου δώσω όλο το χρυσάφι της γης», δεν θα γυρίσω καν να τον κοιτάξω. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να συγκριθεί με το να ζει ένας στην παρουσία του Θεού, τίποτα απολύτως. Δεν υπάρχουν πλούτη σε αυτόν τον κόσμο που μπορούν να συγκριθούν με αυτό. Τώρα μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να ζει ένας για πάντα εκεί, στη Νέα Ιερουσαλήμ! Πιστεύω ότι όσοι είναι εκεί, ποτέ δεν θα θέλουν να φύγουν.

Έτσι, καθώς διάβαζα σχετικά με αυτή την πόλη, προχωρώντας διάβασα ότι υπάρχουν 12 πύλες. Κάθε πύλη είναι ένα μαργαριτάρι, και προσδοκώ ότι αυτές οι πύλες να είναι για μας, για να μπούμε μέσα και να μην βγούμε ποτέ έξω. Όταν πάμε εκεί δεν θα θέλουμε να βγούμε. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου, αλλά αναρωτιόμουν, γιατί άραγε σε κάθε πύλη να είναι γραμμένο το όνομα μιας από τις 12 φυλές του Ισραήλ; (Η πόλη είναι επίσης τετράγωνη. Το μήκος της είναι το ίδιο με το πλάτος. Το περίεργο είναι ότι το ύψος είναι επίσης το ίδιο. Όλες οι πόλεις που ξέρω στη γη είναι περισσότερο ή λιγότερο επίπεδες πάνω από μια περιοχή, αλλά αυτή η πόλη έχει επίσης ένα ύψος που είναι ίσο με το μήκος και το πλάτος της. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτό). Όσο για τις πύλες, σκεφτόμουν ότι μπαίνουμε μέσα από τις πύλες, και όπως είδε ο Ιωάννης, το όνομα μιας φυλής υπάρχει σε κάθε πύλη. Μια πύλη, μια φυλή, μια άλλη πύλη, μια άλλη φυλή ... και τότε σκέφτηκα, ‘Τι μπορείς να κάνεις, για να είσαι Μπουρουντιανός; Τι μπορώ να κάνω για να είμαι Κύπριος;’ Γιατί εγώ είμαι Κύπριος; Γιατί εσείς είστε Μπουρουντινοί; Μπορεί κανείς να μου πει; ‘Επειδή γεννηθήκαμε από Μπουρουντιανούς γονείς’. Ναι, κι εγώ γεννήθηκα έτσι, δεν είχα επιλογή. Οι γονείς μου ζούσαν στην Κύπρο, ήταν Ελληνοκύπριοι, έτσι κι εγώ γεννήθηκα Ελληνοκύπριος.  Δεν είναι κάτι που έκανα εγώ ούτε ήταν επιλογή μου. Συνεπώς, πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να εισέλθουμε στην Πόλη αυτή είναι να γεννηθούμε σε αυτή. Γινόμαστε πολίτες αυτής της ουράνιας πόλης, αν έχουμε γεννηθεί από επάνω. Στον Ψαλμό 87 διαβάζουμε: «Το θεμέλιό του είναι στα άγια βουνά. Aγαπάει ο Kύριος τις πύλες τής Σιών, περισσότερο από όλα τα σκηνώματα του Iακώβ. 'Ενδοξα μιλήθηκαν για σένα, πόλη τού Θεού. Θα αναφέρω τη Pαάβ, και τη Bαβυλώνα, ανάμεσα σ' εκείνους που με γνωρίζουν, να, η Παλαιστίνη, και η Tύρος, μαζί με την Aιθιοπία, αυτός γεννήθηκε εκεί. Kαι για τη Σιών θα πουν: Aυτός και εκείνος γεννήθηκε σ' αυτή και ο ίδιος ο 'Υψιστος θα τη στερεώσει.  O Kύριος θα αριθμήσει, όταν καταγράψει τούς λαούς, ότι αυτός γεννήθηκε εκεί.  Kαι οι ψάλτες, καθώς και οι παίκτες των οργάνων, θα λένε : 'Ολες οι πηγές μου είναι σε σένα».

 Ο Κύριος είπε ότι αγαπά τις πύλες της Σιών και για τη Σιών θα πουν, όπως και για όλες τις άλλες πόλεις και για κάθε πόλη, "αυτός γεννήθηκε εκεί". Αυτός γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, είναι πολίτης της Νέας Υόρκης ή των Ηνωμένων Πολιτειών ή οποιαδήποτε άλλης χώρας.  Αλλά και για τη Σιών είπε επίσης ότι:  "Αυτός γεννήθηκε εκεί", και όταν ο Θεός καταγράψει τους ανθρώπους, θα πει "Αυτός γεννήθηκε εκεί". Αμήν. Όταν το Άγιο Πνεύμα ήρθε σε μένα, όταν ήμουν γεμάτος με τον Κύριο, γεμάτος με χαρά, ήξερα από εκείνη τη στιγμή, ότι προστέθηκα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Ήξερα ότι ήμουν μέλος της Εκκλησίας Του. Στην πρώτη επιστολή προς Κορινθίους, στο κεφάλαιο 12, ο απόστολος Παύλος γράφει στο εδάφιο 13: «…μέσα σε ένα Πνεύμα, έχουμε όλοι βαφτιστεί σε ένα Σώμα». Και αυτός είναι ο λόγος που δεν ήθελα να γίνω μέλος εκείνης της εκκλησίας στα πρώτα χρόνια μου. Αν και υπήρχε μεγάλη πίεση πάνω μου, δεν μπορούσα να το κάνω. Ήξερα ότι αυτό ήταν μια ανθρωποποίητη διαδικασία που εξυπηρετούσε τους σκοπούς μιας εκκλησίας στη γη, αλλά δεν ήταν καθόλου απαίτηση από τον Θεό για να ανήκω στην Εκκλησία Του.

Θα τελειώσω με ένα εδάφιο από την επιστολή προς Εβραίους στο κεφάλαιο 12. Είναι το εδάφιο που διαβάσαμε σήμερα το πρωί. Θα δώσω προσοχή σε ένα συγκεκριμένο πράγμα, στο ότι «έχουμε προσέλθει στο όρος Σιών και στην πόλη του ζωντανού Θεού, στην επουράνια Ιερουσαλήμ και σε μυριάδες αγγέλων», και στη συνέχεια, στο εδάφιο 23 λέει: «… σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς…». Δεν ξέρω πώς είναι στη δική σας μετάφραση, αλλά η ελληνική λέξη είναι «απογεγραμμένοι», που σημαίνει ότι «έχουν εγγραφεί σαν σε ένα μητρώο». Αυτή η λέξη χρησιμοποιείται στο ευαγγέλιο του Λουκά (2,1) όταν ο Καίσαρας διέταξε ότι όλοι θα έπρεπε να απογραφούν, γι’ αυτό και στη συνέχεια, ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν στη Βηθλεέμ για να το πράξουν. Ναι, είμαστε γεννημένοι από τον Θεό. Ευδόκησε να το κάνει. Και όταν γεννήθηκα από τον Θεό, έγινα ένας από τους πρωτότοκους γιους του, και το όνομά μου καταχωρήθηκε στον ουρανό. Η πολιτική μου ταυτότητα, το διαβατήριό μου εν Πνεύματι, αναγράφουν: «Πολίτης της Πόλης του Θεού» Έτσι, σ’ αυτή τη γη, όπου κι αν πάω, είμαι ένας ξένος. Είμαι απλώς ένας ταξιδιώτης, που μένω προσωρινά κάπου. Στη Μακάμπα είμαι απλά ένας περαστικός. Την περασμένη εβδομάδα ήμουν στη Νιάνζαλακ, και πάλι ένας περαστικός, ένας ξένος. Όταν πάω πίσω στην πατρίδα μου την Κύπρο, πάλι θα είμαι ένας ξένος. Δεν ανήκω σε εκείνη τη χώρα. Δεν ανήκω στην πόλη όπου ζω. Δεν είμαι ένα στο Πνεύμα με τους ανθρώπους που ζουν εκεί, είμαι ένας ξένος. Το μόνο μέρος όπου νιώθω σαν στο σπίτι μου είναι εδώ, με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όχι στην πόλη Μακάμπα, αλλά εδώ μαζί σας. Εδώ είναι που νιώθω σαν στο σπίτι μου. Εδώ είναι που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Εδώ είναι που καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Εδώ είναι η θέση μου. Αλλά και πάλι δεν είναι η πλήρης αποκάλυψη, δεν έχει έρθει ακόμα. Η ημέρα όμως θα έρθει που θα φανεί στην πληρότητά της. Και αυτή η μεγάλη, ισχυρή φωνή θα ακουστεί να λέγει: «Ιδού ο τόπος κατοικίας του Θεού με τους ανθρώπους», με τον λαό Του. Αμήν. Τι ένδοξο γεγονός που αναμένουμε! Τι προοπτική! Καταλαβαίνω τι εννοεί ο Παύλος, όταν λέει ότι η ελαφριά θλίψη που έχουμε τώρα στη γη δεν μπορεί να συγκριθεί με το βάρος της δόξας που μας περιμένει.

 Με τη χάρη του Θεού, ελπίζω αύριο να προχωρήσουμε σε αυτό που πραγματικά ήθελα να πω,  για να δούμε μερικά από τα προνόμια και τις ευθύνες μας, όπως αυτά διαφαίνονται  από τη μελέτη αυτής της ένδοξης Πόλης του Θεού. Για να δούμε πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Προσεύχεστε, λοιπόν, ο Κύριος να δώσει τον λόγο Του σε όλους μας. Να έχετε μια καλή νύχτα απόψε και είθε το Άγιο Πνεύμα να διακονήσει σε σας όλη τη νύχτα, έτσι ώστε ο λόγος Του και οι ύμνοι Του να είναι στην καρδιά σας, όταν θα ξυπνήσετε το πρωί και να σας γεμίσει με χαρά στην παρουσία Του. Στην παρουσία του Κυρίου υπάρχει πληρότητα χαράς, και προσεύχομαι ο Κύριος να τη χορηγήσει σε σας. Αμήν.

Η Πόλη του Θεού

(Πέντε μηνύματα από τον Γιαννάκη Φωτιάδη - Μακάμπα, Μπουρούντι –

10-12 Ιουνίου 2008)

Πρώτο Μήνυμα

Θα ήθελα αυτές τις 2 - 3 ημέρες, που θα είμαστε μαζί, να μοιραστώ μαζί σας σχετικά με την Εκκλησία του Θεού. Και θα επικεντρωθώ σε μία εικόνα ή περιγραφή της Εκκλησίας. Ξέρετε ότι η Εκκλησία του Θεού αποκαλείται με διάφορα ονόματα στην Καινή Διαθήκη. Στην επιστολή του προς Κολοσσαείς (1.24) ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι η εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Στην Α’ επιστολή του προς τον Τιμόθεο (3.15)  την αποκαλεί  οίκο του Θεού. Έτσι, η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και ο οίκος του Θεού. Στην επιστολή του προς Εφεσίους, στο κεφάλαιο 5, ο Απόστολος Παύλος μιλάει για τη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας, του συζύγου και της συζύγου, και εκεί λέει ότι ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα είναι οι δύο μία σάρκα. Και λέει ότι αυτό είναι ένα μεγάλο μυστήριο και "λέω", συνεχίζει, "αυτό αναφέρεται στον Χριστό και την εκκλησία".  Έτσι, η εκκλησία είναι επίσης η νύφη, η γυναίκα του Χριστού. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού. Και στη συνέχεια, στο βιβλίο της Αποκάλυψης βλέπουμε ότι η νύφη, η γυναίκα του Αρνίου είναι επίσης μια πόλη. Έχουμε, λοιπόν, όλα αυτά τα περιγραφικά ονόματα για την Εκκλησία, και ο Θεός θέλει να μας δείξει κάτι με αυτά, έτσι  ώστε να μπορούμε να γνωρίζουμε με τον τρόπο αυτό την καρδιά του Θεού σχετικά με την Εκκλησία.

Ο όρος «εκκλησία» στα ελληνικά σημαίνει ένα σύνολο, μια σύναξη ανθρώπων που γίνεται για έναν σκοπό. Στην κυριολεξία, η λέξη σημαίνει ένα κάλεσμα προς τα έξω (εκ+καλώ), με την έννοια ότι οι άνθρωποι καλούνται να εγκαταλείψουν τους τόπους και τις ασχολίες τους και να συγκεντρωθούν μαζί για έναν σκοπό. Στις Πράξεις των Αποστόλων βρίσκουμε δύο περιπτώσεις όπου η λέξη «εκκλησία» χρησιμοποιείται μεν, αλλά δεν αναφέρεται στον λαό του Θεού. Στη μια περίπτωση αναφέρεται όντως στον λαό του Θεού, αλλά στην Παλαιά Διαθήκη, δεν πρόκειται για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Η περίπτωση αυτή είναι στο κεφάλαιο 7 εδ. 38, όπου ο Στέφανος αναφέρει ότι ο Θεός  "μίλησε στην εκκλησία στην έρημο". Η δεύτερη περίπτωση ειναι στο κεφ. 19. Μεγάλη αναταραχή προκλήθηκε, επειδή οι άνθρωποι που πίστευαν στον Χριστό, ανταποκρινόμενοι στο κήρυγμα του ευαγγελίου από τον απόστολο Παύλο, αποκήρυτταν τη λατρεία των ειδώλων και των διάφορων θεοτήτων, όπως  η Άρτεμη των Εφεσίων (μια θεά που λάτρευαν οι αρχαίοι Έλληνες). Κατά συνέπεια, οι αργυροκόποι που κατασκεύαζαν  ασημένιους ναούς της  Άρτεμης ξεσήκωσαν τον λαό, επειδή ελαττωνόταν το εισόδημα τους. Στο τελευταίο εδάφιο (41) του παρόντος κεφαλαίου, διαβάζουμε ότι ο Γραμματέας  «απέλυσε τη συνέλευση». Η λέξη εδώ πάλι στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο για αυτή τη συνέλευση ή συγκέντρωση είναι «εκκλησία».  Αλλά ήταν μια συγκέντρωση των Ελλήνων, καμία σχέση με το ευαγγέλιο, καμία σχέση με τον Ιησού. Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά; Επειδή στο αρχικό ελληνικό κείμενο, με τον όρο «εκκλησία» εννοούνται οι άνθρωποι. Δεν είναι ένα κτήριο. Το κτήριο δεν είναι η εκκλησία, αλλά οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται εκεί είναι η εκκλησία. Βλέπετε, για παράδειγμα, ένας Καθολικός ή Ορθόδοξος ή Αγγλικανικός ναός αποκαλείται συχνά «εκκλησία», αφιερωμένη συνήθως σε κάποιο άγιο. Είναι λάθος.  Μην το χρησιμοποιείτε με αυτόν τον τρόπο ή με αυτή την έννοια. Ο τόπος συνάθροισης  ή η αίθουσα ή οποιαδήποτε άλλη κατασκευή χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτό,  είναι απλά ένα κτήριο, δεν είναι η εκκλησία. Επειδή η εκκλησία είναι οι άνθρωποι. Εσείς και εγώ, όλοι εμείς μαζί είμαστε η εκκλησία. Όταν ανήκουμε στον Θεό, όταν το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα μας, τότε είμαστε μέλη της Εκκλησίας του Θεού, είμαστε η Εκκλησία.

Θέλω να πω κάτι ακόμα: Ανακάλυψα στη μελέτη μου ότι η Εκκλησία του Θεού, όπως ο Θεός τη σχεδίασε να είναι και όπως ήταν κρυμμένη στην καρδιά Του, είναι ένα μυστήριο. Και είναι ένα αριστούργημα ωραιότητας. Δεν έχουμε ακόμη δει αυτή την Εκκλησία. Γνωρίζουμε όμως ότι σε αυτή τη μία Εκκλησία του Θεού υπάρχουν άνθρωποι από κάθε φυλή, έθνος και γλώσσα. Αλλά στη γη έχουμε αυτές που ονομάζονται «εκκλησίες» με πολλά, πολλά ονόματα. Μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες τέτοια ονόματα. Ακόμη και εδώ στη Nιάνζαλακ, την περασμένη εβδομάδα, συναντήσαμε διάφορες εκκλησίες:  η «Εκκλησία του Tέκε», η «εκκλησία της Πεντηκοστής», η «καθολική εκκλησία», η «εκκλησία του Γολγοθά», «η εκκλησία Eζεϊμπου» κτλ ... πολλά και διάφορα ονόματα.  Εδώ, επίσης, η εκκλησία που συγκεντρώνεται σε αυτό το κτήριο έχει ένα όνομα. Υπάρχουν χιλιάδες εκκλησίες σε όλο τον κόσμο. Και μερικές είναι πολύ κακές και διδάσκουν εσφαλμένες διδασκαλίες, εντελώς έξω από την αλήθεια. Δεν ξέρω αν έχετε Μάρτυρες του Ιεχωβά ή Μορμόνους εδώ. Αυτές είναι αιρετικές διδασκαλίες που πόρρω απέχουν από την αλήθεια. Υπάρχουν ακόμη και πολλές άλλες που είναι μεταξύ αλήθειας και πλάνης,  έχουμε όμως και πολύ καλές εκκλησίες, που προσπαθούν να είναι πολύ κοντά στην αλήθεια. Στην Κύπρο υπάρχουν επίσης πολλές εκκλησίες.  Και όλοι έχουμε διαφορετικά ονόματα, έτσι ώστε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους.

Εκτός από αυτό, η ίδια εκκλησία μπορεί να έχει επίσης τοπικές εκκλησίες. Αυτό ήταν που συνέβαινε και κατά τις πρώτες ημέρες. Στο βιβλίο των Πράξεων διαβάζουμε ότι υπήρχαν πολλές τοπικές εκκλησίες. Υπήρχε μια εκκλησία στην Έφεσο, μια εκκλησία στην Κόρινθο, μια εκκλησία στη Θεσσαλονίκη και ούτω καθεξής. Ακόμη, σε μια πόλη μπορούσε να υπάρχουν πολλές εκκλησίες, όπως στη Ρώμη, για παράδειγμα. Όταν ο απόστολος Παύλος γράφει τους χαιρετισμούς στο τέλος της επιστολής του προς τους Ρωμαίους, στο κεφάλαιο 16, καταλαβαίνουμε από τα γραφόμενά του ότι υπήρχαν στη Ρώμη πολλές εκκλησίες, συναθροίσεις, ή ομάδες, ενώ ορισμένες από αυτές ήταν «κατ’ οίκον» εκκλησίες, δηλαδή, συνάξεις σε σπίτια πιστών. Και κάθε εκκλησία είχε τους προϊστάμενους και τους διακόνους της και άλλους χαρισματούχους ανθρώπους που βοηθούσαν. Υπήρχαν απόστολοι  και προφήτες και ευαγγελιστές που περιφέρονταν και  βοηθούσαν  όλες τις εκκλησίες.  Και σε κάθε εκκλησία υπήρχαν πρεσβύτεροι. Δεν ξέρω πότε οι πρεσβύτεροι είχαν αντικατασταθεί από ένα άτομο που ονομάστηκε  «ποιμένας». Ο ποιμένας και ο διδάσκαλος, όπως ο απόστολος, ο προφήτης και ο ευαγγελιστής  είναι διακονίες για υπηρεσία και όχι αξιώματα.

Βέβαια, για να μιλήσουμε για όλα αυτά τα πράγματα είναι αδύνατο σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα. Πάντα προτιμώ να επικεντρώνομαι σ’ αυτό που ο Θεός θέλει να γνωρίζουμε για την αλήθεια Του. Επειδή, αυτά που ο Θεός μάς αποκαλύπτει για την εκκλησία Του είναι πολύ σημαντικές πνευματικές αρχές και ελπίζω ότι με τη χάρη του Θεού θα εξετάσουμε ορισμένες από αυτές τις αρχές, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς να συμπεριφερόμαστε. Αυτό είναι που διαβάζουμε στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο (3:14,15)   «Σου τα γράφω αυτά, ελπίζοντας να ‘ρθω σε σένα γρηγορότερα αλλά, αν καθυστερήσω, για να ξέρεις πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον οίκο τού Θεού, που είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας». Αμήν. Και αυτό είναι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Θέλω να μιλήσω για τις αρχές, για τη βάση, το θεμέλιο της Αλήθειας σχετικά με την Εκκλησία. Συγκεκριμένα, αυτό που ο Κύριος εντύπωσε στην καρδιά μου αυτές τις μέρες, από τη στιγμή που ήρθαμε στη Nιάνζαλακ και χθες το βράδυ ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια αυτή που μας παρουσιάζεται, ότι, δηλαδή,  η Εκκλησία είναι η Πόλη του Θεού. Στα ελληνικά η λέξη «εκκλησία» είναι όνομα θηλυκό. Και επονομάζεται ως  Πόλη του Θεού, Επουράνια Ιερουσαλήμ, Νέα Ιερουσαλήμ. Και επιπλέον, Νύφη του Αρνίου.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης διαβάζουμε στο κεφάλαιο 21.2: «Και την πόλη, την άγια Ιερουσαλήμ, καινούργια την είδα να κατεβαίνει από τον ουρανό, από τον Θεό, ετοιμασμένη σαν νύφη κοσμημένη για τον άντρα της».  Και μετά στα εδάφια  9 και 10: «Και ήρθε ένας από τους εφτά αγγέλους που είχαν τις εφτά φιάλες, που ήταν γεμάτες με τις εφτά πληγές τις έσχατες, και μίλησε μαζί μου λέγοντας: ‘Έλα, θα σου δείξω τη νύφη, τη γυναίκα του Αρνίου’. Και με μετέφερε μέσα στο πνεύμα πάνω σε όρος μεγάλο και ψηλό και μου έδειξε την πόλη, την άγια Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από τον Θεό».   Έτσι, εδώ βλέπουμε ότι αυτή η άγια Πόλη, η νέα Ιερουσαλήμ, είναι η γυναίκα του Αρνίου και είναι στον ουρανό, στον Θεό. Κατά κάποιον τρόπο,  η τέλεια αυτή πόλη, η τέλεια νύφη, η τέλεια εκκλησία,  βρίσκεται κρυμμένη στον Θεό και δεν την βλέπουμε ακόμη στη γη. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου. Συμφωνείτε;

Στην επιστολή του προς Κολοσσαείς (3:3) ο απόστολος Παύλος λέει ότι η ζωή μας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό μέσα στον Θεό. Το θυμάστε αυτό. Και, συνεχίζοντας, λέει ότι, όταν ο Χριστός, η ζωή μας φανερωθεί, τότε κι εμείς θα φανερωθούμε μαζί Του με δόξα (εδ. 4). Προς το παρόν, αυτή η δόξα καλύπτεται. Αν πάρει κάποιος καθέναν  από εμάς ξεχωριστά, αυτός ο θησαυρός, αυτή η δόξα του Θεού είναι σε πήλινα σκεύη, κάτι που διαβάζουμε στη δεύτερη επιστολή προς Κορινθίους (4:7). Μέσα μας. Όταν λαμβάνουμε Άγιο Πνεύμα, ο Θεός είναι μέσα μας και όλη η δόξα Του είναι μέσα μας. Το όνομά Του είναι μέσα μας. Όλα του Θεού είναι μέσα μας. Αλλά είναι μέσα σε σκεύη, σε αυτά τα σώματα, τα οποία είναι φτιαγμένα από το χώμα της γης. Και αυτή η δόξα δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί. Όταν όμως αποκαλυφθεί, ξέρουμε ότι θα είμαστε όμοιοι με τον Ιησού, επειδή θα τον δούμε καθώς είναι (Α΄ Ιωάννη 3:2).

Ο Ιωάννης είδε αυτή την Ιερουσαλήμ, αυτή την ωραιότατη πόλη, την άγια, την τέλεια, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από τον Θεό και να έχει τη δόξα του Θεού (εδ. 11). Η δόξα του Θεού είναι εκεί. Και ο Θεός μάς αποκαλύπτει, μέσω του Ιωάννη, κάποιες αλήθειες που ελπίζω ότι με τη χάρη του Θεού, θα μοιραστώ μαζί σας,  αρχίζοντας  από σήμερα και συνεχίζοντας αργότερα σε επόμενες συναντήσεις. Ο Θεός μάς δείχνει μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της πόλης, ορισμένα από τα πράγματα που είναι εκεί. Και θέλει να μας τα γνωρίσει, έτσι ώστε να μπορούμε να γνωρίζουμε πώς να ζούμε. Πρέπει να αποβάλουμε κάθε μικρή ιδέα. Κάθε εγωισμό. Κάθε διαμάχη και διαίρεση μεταξύ μας. Είθε ο Θεός να μας βοηθήσει να δούμε με ποιον τρόπο τούτο θα γίνει κατορθωτό.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, συλλογιζόμουν πάρα πολύ. Όταν έγινα άνδρας, συνέχισα να συλλογίζομαι και τώρα ακόμη πολύ περισσότερο. Ευχαριστώ τον Θεό που σήμερα οι σκέψεις μου είναι γεμάτες από τον Κύριό μου. Αλλά, όταν ήμουν νεαρό αγόρι - πολλά χρόνια προτού  ο Κύριος έρθει στη ζωή μου - πάντοτε αγαπούσα τη δικαιοσύνη. Ήμουν μόνο ένα νεαρό αγόρι που πήγαινε  στο δημοτικό σχολείο και με ενοχλούσε πάρα πολύ όταν άκουγα ανθρώπους να λένε ψέματα ή όταν έβλεπα ανθρώπους να καβγαδίζουν, να τσακώνονται και να χτυπάει ο ένας τον άλλον. Αναστατωνόμουν πάρα πολύ. Έτσι, με το παιδικό μυαλό μου, σκεφτόμουνα: «Θα οικοδομήσω  μια πόλη … και θα είμαι ο ηγέτης αυτής της πόλης και θα χτίσω έναν φράχτη γύρω από αυτή και δεν θα επιτρέπω σε κανέναν να μπαίνει μέσα, παρά μόνο εκείνους που δεν λένε ψέματα, που δεν κλέβουν, που δεν τσακώνονται». Αυτές ήταν οι σκέψεις που έκανα.  Όταν ο Κύριος με έφερε στον εαυτό Του και ήρθε στη ζωή μου,  ήμουν περίπου 22 χρονών. Πολλά χρόνια μετά από αυτό, σκεφτόμουν για τη Νέα Ιερουσαλήμ και ξαφνικά θυμήθηκα τα όνειρα και τις σκέψεις μου που είχα ως παιδί. Είπα: «Ευχαριστώ, Πατέρα, Σ’ ευχαριστώ,  Θεέ μου. Εγώ ως άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά Εσύ είσαι ο Θεός, μπορείς να το κάνεις. Θα έχεις μια Πόλη όπου τα πάντα είναι άγια, όπου τα πάντα είναι δικαιοσύνη, όπου τα πάντα είναι αλήθεια, όπου υπάρχει μόνο η δόξα του Θεού!».

Στην επιστολή προς Εβραίους διαβάζουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ξέρετε ότι στο κεφάλαιο 11 γράφει για την πίστη. Διαβάζουμε ότι η πίστη (εδ. 1) είναι το θεμέλιο, το στέρεο έδαφος, το οποίο υποστηρίζει την ελπίδα (κείμ.: η υπόστασις). Για παράδειγμα, το τραπέζι αυτό εδώ μπροστά μου, στηρίζεται πάνω στα πόδια του. Και η πίστη είναι αυτή που υποστηρίζει την ελπίδα. Διαβάζουμε ακόμη ότι χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό (εδ. 6). Στη συνέχεια, έχουμε  όλους εκείνους τους άνδρες και γυναίκες  της πίστης που αναφέρονται σε αυτό το κεφάλαιο. Υπάρχουν δύο ομάδες.  Στη μια ομάδα δόθηκε από τον Θεό η χάρη, η αποστολή, η δύναμη να καταπολεμήσουν βασίλεια,  να κλείσουν στόματα λεόντων, να διαφύγουν από στόματα μάχαιρας, να ενδυναμωθούν από ασθένεια, ήταν ισχυροί στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή τους εχθρούς τους, γυναίκες έλαβαν πίσω τους νεκρούς τους αφού αναστήθηκαν (εδ. 33-35). Και υπήρχε και μια άλλη ομάδα, που εκτιμώ περισσότερο. Εκτιμώ περισσότερο αυτή την ομάδα, επειδή υπέστησαν διώξεις, φυλακίσεις, αιχμαλωσία, έχασαν τη ζωή τους, περιπλανήθηκαν με δέρματα προβάτων και κατσικιών. Είχαν υποφέρει, είχαν στερηθεί, είχαν υποστεί τα πάνδεινα. Και ο συγγραφέας προσθέτει εδώ: «…για τους οποίους ο κόσμος δεν ήταν άξιος. Περιπλανώμενοι σε ερήμους και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Και όλοι αυτοί δεν έλαβαν την επαγγελία, γιατί ο Θεός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας» (εδ. 36-39). Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μάρτυρες της πίστεως (12:1).

Τώρα αν πάμε πίσω, διαβάζουμε κάτι για αυτούς τους ανθρώπους. Από το εδ. 13 έως το 16 διαβάζουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είδαν από μακριά τις υποσχέσεις και τις αποδέχθηκαν και τις αγάπησαν και ομολόγησαν ότι ήταν ξένοι και πάροικοι, ήταν απλώς περαστικοί από αυτή τη γη. Και στη συνέχεια, στο εδ. 14 λέει: "Επειδή  οι άνθρωποι που λένε αυτά τα πράγματα, δείχνουν ότι ψάχνουν για μια πατρίδα."  Επιθυμούν ένα μέρος για το οποίο θα πουν: «Αυτός  είναι ο τόπος μου, αυτό είναι το σπίτι μου." Και έπειτα, λέει: « … αν θυμούνταν  την πατρίδα τους από την οποία εξήλθαν, θα είχαν χρόνο για να επιστρέψουν εκεί». Ο Αβραάμ κλήθηκε από τη γη της Ουρ. Ο Θεός του είπε: «Βγες έξω από την οικογένειά σου, από τη γη σου, από τους συγγενείς σου και εγώ θα σας μεταφέρω σε μια άλλη χώρα». Έτσι, υπάκουσε στον Θεό και πήγε μακριά, δεν επέστρεψε ποτέ εκεί. Άφησε τα πάντα. Και ο Θεός τον έφερε στη γη Χαναάν, στη γη της επαγγελίας. Και ο Αβραάμ περιφέρθηκε σ’ αυτή τη γη και ο Θεός του είπε: «Θα σου δώσω αυτή τη γη, θα τη δώσω σε σένα και στους απογόνους σου». Και ο Θεός το έκανε. Εξαιτίας της αμαρτίας, δύο φορές βγήκαν από αυτή τη χώρα. Σε εύθετο χρόνο, επέστρεψαν στη γη τους, λόγω της υπόσχεσης του Θεού στον Αβραάμ και στον Ισαάκ και στον Ιακώβ. Αλλά διαβάζουμε ακόμη ότι, και όταν ακόμη ήταν στη γη της επαγγελίας, ο Αβραάμ περιφερόταν ψάχνοντας κάτι. Ζούσε σε σκηνές,  όπως και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ. Και έψαχναν για αυτόν τον τόπο, και στην καρδιά τους έλεγαν: "Δεν είναι αυτό,  δεν είναι αυτό που ο Θεός υποσχέθηκε». Και διαβάζουμε εδώ ότι έψαχναν πραγματικά για κάτι άλλο. Στο εδ. 16 λέει ότι επρόκειτο για ένα ουράνιο τόπο. Επιθυμούσαν ένα ασύγκριτα καλύτερο τόπο, έναν ουράνιο τόπο. Έψαχναν για μια πόλη ουράνια. «Ως εκ τούτου ο Θεός δεν ντρέπεται να λέγεται Θεός τους, επειδή έχε ετοιμάσει γι 'αυτούς μια πόλη». Αλληλούια! Δόξα στο όνομά Του!  Ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας μια πόλη. Έχω πάει στη Νέα Υόρκη, στη Μελβούρνη, στο Σίδνεϊ και στο Περθ στην Αυστραλία. Έχω πάει στο Λονδίνο πολλές φορές. Σε πολλές πόλεις στην Αγγλία. Έχω πάει στη Μαδρίτη της Ισπανίας. Έχω πάει στην Αθήνα στην Ελλάδα. Έχω πάει στο Παρίσι στη Γαλλία. Στη Φρανκφούρτη και στο Ανόβερο στη Γερμανία. Στη Λευκωσία της Κύπρου, όπου είναι και η γενέτειρά μου. Και σε άλλες πόλεις της Κύπρου και σε όλο τον κόσμο. Αλλά καμιά από όλες αυτές τις πόλεις δεν είναι η Πόλη του Θεού. Καμιά από αυτές. Έχω πάει στην Μπουτζιουμπούρα και Νυάνζαλακ και Μακάμπα εδώ στο Μπουρούντι. Ούτε καμιά από αυτές δεν είναι η πόλη του Θεού. Η πόλη του Θεού είναι ουράνια. Τώρα βρίσκεται μέσα στον Θεό. Αλληλούια, και είμαστε οι πολίτες αυτής της πόλης. Ναι, είμαστε οι πολίτες αυτής της πόλης!

Ας πάμε πάλι στην επιστολή προς Εβραίους. Στο κεφάλαιο 12, αρχίζοντας από το εδ. 18, διαβάζουμε «Επειδή, δεν προσήλθατε σε ένα βουνό που ψηλαφείται και καίγεται με φωτιά, και σε ένα μαύρο σύννεφο και σκοτάδι και ανεμοστρόβιλο, και σε ήχο σάλπιγγας, και φωνή λόγων, που, αυτοί οι οποίοι την άκουσαν, παρακάλεσαν να μη τους μιληθεί πλέον ο λόγος». Και στο εδ. 21 λέει ότι ήταν τόσο φοβισμένοι από αυτό το φαινόμενο που συνέβαινε, που ακόμη και ο Μωυσής είπε: «Είμαι κατάφοβος και έντρομος»,  αλλά, έχετε έρθει ... δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι οι Θεού, οι οποίοι έχουν το Πνεύμα του Θεού, αυτοί που είναι εν Πνεύματι, εν Πνεύματι έχουν έρθει σ’ αυτό το ουράνιο μέρος. Παρεπιπτόντως, έχω επίσης πάει και στην Ιερουσαλήμ, στην επίγεια Ιερουσαλήμ, που βρίσκεται στο Ισραήλ, αλλά και αυτή ακόμη δεν είναι η Πόλη του Θεού. Στη συνέχεια διαβάζουμε τα εξής: "… αλλά, προσήλθατε στο βουνό Σιών, και σε πόλη τού ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλων, σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και στον Θεό, που είναι ο κριτής όλων, ...». Προς το παρόν, όταν  γινόμαστε πρωτότοκοι, όταν γεννιόμαστε από τον Θεό με την αναγέννηση,  εισερχόμαστε μεν σε αυτή την ουράνια πόλη,  αλλά εν Πνεύματι. Έρχεται ώρα που θα είμαστε εκεί και με τα ένδοξα, αναστημένα, άφθαρτα σώματά μας. Αμήν.

Θα τελειώσω με μια ακόμη περικοπή. Είναι στην επιστολή προς Εφεσίους. Θέλω να βεβαιωθείτε για τη θέση μας σε σχέση με όλα αυτά, επειδή, ακόμη και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, αυτή η νέα Ιερουσαλήμ συνδέεται με τον Ισραήλ και τις φυλές του Ισραήλ. Διαβάζουμε στην επιστολή προς Εφεσίους, στο κεφάλαιο 2, εδάφια 11 - 18: "Γι' αυτό, να θυμάστε ότι, εσείς, οι άλλοτε εθνικοί κατά σάρκα, που αποκαλείστε ακροβυστία, απ' αυτούς που αποκαλούνται περιτομή, η οποία γίνεται με το χέρι στη σάρκα ότι, εκείνο τον καιρό, ήσασταν χωρίς Χριστό, απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία τού Ισραήλ, και ξένοι από τις διαθήκες τής υπόσχεσης, μη έχοντας ελπίδα, και ήσασταν στον κόσμο χωρίς Θεό. τώρα, όμως, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, εσείς που άλλοτε ήσασταν μακριά, γίνατε κοντά διαμέσου τού αίματος του Χριστού. Επειδή, αυτός είναι η ειρήνη μας, ο οποίος έκανε τα δύο μέρη ένα, και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού, καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του, τον νόμο των εντολών, που είναι στα διατάγματα, ώστε, στον εαυτό του, να κτίσει τούς δύο σε έναν καινούργιο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη και να συμφιλιώσει και τους δύο σε ένα σώμα προς τον Θεό διαμέσου τού σταυρού, αφού θανάτωσε διαμέσου αυτού την έχθρα.  Και όταν ήρθε, κήρυξε ευαγγέλιο ειρήνης σε σας που ήσασταν μακριά, και σ' αυτούς που ήσαν κοντά  επειδή, διαμέσου αυτού έχουμε και οι δύο την είσοδο προς τον Πατέρα μεσα σε ένα Πνεύμα."

 Με τη δύναμη του σταυρού, μέσω του αίματος του Ιησού Χριστού, εν Πνεύματι Αγίω, μπήκαμε μέσα, κατά τον ίδιο τρόπο όπως και οι Ισραηλίτες. Και το συμπέρασμα είναι στο εδ. 19: «Ως εκ τούτου, δεν είστε πλέον ξένοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και της οικογένειας του Θεού». Αλληλούια!  Έτσι ο απόστολος Παύλος τα έγραφε  αυτά τότε για τους Εφεσίους, οι οποίοι ήταν Έλληνες, αλλά  το Άγιο Πνεύμα λέει σήμερα το ίδιο και για τους πιστούς εδώ στο Μπουρούντι.  Τόσο εσείς όσο και όλοι οι άλλοι, από οποιοδήποτε έθνος κι αν προερχόμαστε, έχουμε γίνει διά του Πνεύματος, διά του αίματος του Ιησού, διά του όλου έργου της απολυτρώσεως, πολίτες αυτής της Πόλης και έχουμε έρθει σ’ αυτή τη νέα, την ουράνια Ιερουσαλήμ. Και πάλι, στην επιστολή προς τους Γαλάτες, οι οποίοι ήταν επίσης προηγουμένως εθνικοί, ειδωλολάτρες, ο Παύλος γράφει (4:26): "Η άνω Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη, η οποία είναι  μητέρα όλων μας". Δόξα στο όνομά του Κυρίου. Αμήν.

Με τη χάρη του Θεού, θα συνεχίσουμε τη μελέτη αυτού του θέματος στην επόμενη μας συνάντηση.

 

 Ύμνος:

Θα Σε δοξολογήσω, Κύριε μου, 

μ' όλη μου την καρδιά και θα διηγηθώ

όλα τα θαυμάσια Σου,  Κύριε!

Θα ευφρανθώ σε Σένα, Κύριε μου,

και θα πανηγυρίσω και θα ψαλμωδήσω

 στ'  όνομα Σου,  στ' όνομα Σου, Κύριε!

 Θα Σε υψώνω, Θεέ βασιλιά μου,

και θα ευλογώ το όνομα Σου το Άγιο,

και κάθε μέρα θα Σε ευλογώ, Θεέ,

και θα αινώ τ' όνομα Σου το Άγιο.

 Στον αιώνα και στον αιώνα, Ύψιστε!

στον αιώνα και στον αιώνα, Ύψιστε!

 

Ακούστε τον ύμνο εδώ:

https://dl.dropboxusercontent.com/u/41018169/CHRISTIAN%20SONGS/Tha%20se%20doksologiso%20in%20F%28%20instrumental%29%20final.mp3

Η φανέρωση των υιών του Θεού

 «Διά τούτο ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, διότι δεν γνώρισε Αυτόν. Αγαπητοί μου, τώρα είμαστε παιδιά Θεού, και ακόμα δεν έχει φανερωθεί τι θα είμαστε, γνωρίζουμε όμως, ότι, όταν φανερωθεί  θα είμαστε όμοιοι Του, γιατί θα τον δούμε όπως είναι.»  (Α’ Ιωάν.3:1,2)

 

Η δόξα του Θεού κρυμμένη σε σάρκα  

          Παρά το γεγονός ότι οι προφήτες  της Παλαιάς Διαθήκης μίλησαν για τον ερχομό του Μεσσία και με σαφήνεια  προδιέγραφαν τα χαρακτηριστικά Του, όταν ήλθε στον κόσμο αυτό, ο λαός Ισραήλ όχι μόνο δεν τον αναγνώρισε, αλλά ούτε και που διανοήθηκε ποτέ πως κάτω από το σάρκινο πέπλο αυτού που γνώριζαν σαν τον Ιησού από την Ναζαρέτ, τον ξυλουργό, τον υιό της Μαρίας, κρυβόταν ο Θεός ο ίδιος. Τα έργα  και τα λόγια του Ιησού βέβαια μαρτυρούσαν ποιος ήταν και πως ο Πατέρας Του ήταν Αυτός που τον απέστειλε στον κόσμο, ο κόσμος όμως δεν τον γνώρισε, ούτε οι άρχοντες του αιώνα αυτού, επειδή αν τον γνώριζαν δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξας.

          Γεννημένος από το σπέρμα του Δαβίδ κατά σάρκα, η ιδιότητα Του ως του Μονογενή Υιού του Θεού ήταν κρυμμένη και ο ίδιος προτιμούσε  να αποκαλεί τον Εαυτό Του σαν Υιό του Ανθρώπου, «Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από τον οποίον αποστρέφει κάποιος το πρόσωπο  καταφρονήθηκε και τον λογιστήκαμε σαν τίποτε» (Ησαΐας 53:3). Κάτω όμως από εκείνο το σάρκινο και ταπεινό σκήνωμα του Ιησού του Ναζωραίου,  κρυβόταν ο Υιός του Θεού, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Κύριος της δόξας. Αν και οι άνθρωποι δεν τον γνώρισαν, ο ίδιος είχε βαθιά επίγνωση του ποιος είναι και ήξερε πως ο Πατέρας Του τον γνώριζε, και ότι μόνο Αυτός μπορούσε να αποκαλύψει την ιδιότητα Του σε αυτούς που ο Ίδιος ήθελε: « … και κανένας γνωρίζει τον Υιό, ειμή ο Πατέρας, ούτε τον Πατέρα γνωρίζει κάποιος, ειμή ο Υιός» (Ματ.11:27).  Οι δύο μαθητές του Ιωάννη είδαν τον δάσκαλο τους να δείχνει στον Ιησού λέγοντας, «ιδού ο αμνός του Θεού» και τον ακολούθησαν, χωρίς να ξέρουν και πολύ καλά το γιατί, αυτοί, καθώς και οι υπόλοιποι μαθητές είχαν ελκυστεί προς Αυτόν και τον ακολούθησαν, αλλά λίγο, πολύ λίγο γνώριζαν με Ποιον είχαν να κάνουν, ακλουθώντας Τον και ακούγοντας Τον και βλέποντας Τον, περισσότερο και περισσότερο θαύμαζαν και απορούσαν: «Ποιος να είναι αυτός, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουν σε Αυτόν!» (Μάρκ.4:41).  Στην Καισαρεία των Φιλίππων ο Πέτρος, απαντώντας στην ερώτηση «τι λέγουν οι άνθρωποι ότι είμαι;» απάντησε, «Εσύ είσαι ο Χριστός ο Υιός του ζωντανού Θεού». Η αποκάλυψη αυτή βέβαια δεν προήλθε από σάρκα και αίμα και ούτε ήταν καρπός της διανοητικής οξυδέρκειας του Πέτρου, αλλά όπως τον διαβεβαίωσε ο Ιησούς ήταν αποκάλυψη Θεού, (Ματ.16:16-17). Εκεί στον σταυρό, όταν ο Ιησούς έκραξε με φωνή μεγάλη και παρέδωσε το πνεύμα, διαβάζουμε πως μεταξύ άλλων το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε από πάνω προς τα κάτω. Αυτό που ήταν κρυμμένο έμελλε τώρα να γίνει φανερό, γιατί με το σχίσιμο του πέπλου της σάρκας του Ιησού στον σταυρό έγινε δυνατή η  έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, διά του Οποίου ο Θεός θα φανέρωνε σε μυριάδες καρδιές ανθρώπων, από κάθε έθνος και γλώσσα και φυλή πως ο Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος αλλά ο Θεός μέσα σε σάρκα, ο Μέγας Σωτήρας,  Χριστός ο Μεσσίας, ο Υιός του Ζωντανού Θεού.

 

 Όταν Αυτός φανερωθεί, θα φανερωθούμε και εμείς μαζί Του

          Κανένας μας δεν μπορεί να διανοηθεί σε τι μας μεταμορφώνει ο Θεός με τη χάρη Του και την ενέργεια του Αγίου Του Πνεύματος. Η πλήρης γνώση θα έρθει όταν Ο Χριστός φανερωθεί με τη δεύτερη παρουσία Του στη γη: «όταν ο Χριστός, η Ζωή μας φανερωθεί, τότε και εσείς μαζί με Αυτόν θα φανερωθείτε μέσα στην δόξα» (Kολ.3:4). Ο κόσμος, όπως είδαμε πιο πάνω, δεν αναγνώρισε τον Χριστό και ούτε και εμάς τα παιδιά του Θεού μπορεί να αναγνωρίσει. Ο Ιωάννης προσθέτει, πως αν και από τώρα είμαστε παιδιά Θεού, εντούτοις δεν έχει φανερωθεί ακόμα πώς και τι ακριβώς θα είμαστε. Αυτό που μάτι δεν είδε ούτε αυτί άκουσε ούτε ανέβηκε σε καρδιά ανθρώπου, που ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που τον αγαπούν, δεν έχει φανερωθεί ακόμα. Καθώς το σάρκινο πέπλο κάλυπτε τη δόξα και την ιδιότητα του Ιησού, το ίδιο και μαζί με μας, αυτό που πραγματικά είμαστε και προοριζόμαστε δεν έχει φανερωθεί ακόμα, μόνο όταν Αυτός φανερωθεί, η δόξα της εκκλησίας Του θα φανερωθεί. Η φανέρωση αυτή θα γίνει ταυτόχρονα με τη δική Του φανέρωση γιατί η εκκλησία Του, η νύμφη Του, είναι το σώμα και το πλήρωμα Του (Εφ.1:23), είναι ένα μαζί Του και γι’ αυτό δεν είναι δυνατό να φανερωθεί χωρίς αυτή και καθώς ο Ίδιος είναι ένδοξος το ίδιο και αυτή θα φανερωθεί μαζί Του ένδοξη. Από τώρα η βαθιά επιθυμία όλων των γνήσιων παιδιών του Θεού είναι να μεταμορφωθούν και να μοιάσουν στον Ιησού. Την ημέρα εκείνη, θα ανακαλύψουν ότι είναι όμοιοι Του, όχι μόνο σε ομοιότητα ζωής και χαραχτήρα, αλλά επίσης και σε ομοιότητα δόξας. Η δόξα του αναστημένου Υιού, που είναι στα δεξιά του Πατέρα, ξεπερνά κάθε μας φαντασία και ούτε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Όλοι εμείς που γευτήκαμε την ουράνια δωρεά και γίναμε μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος και γευτήκαμε τον Λόγο του Θεού και τις δυνάμεις του ερχόμενου αιώνα γνωρίσαμε μόνο σε μέτρο τη δόξα και την ωραιότητα του Ιησού. Την ημέρα εκείνη όμως, όταν φανερωθεί, θα τον δούμε πρόσωπο με πρόσωπο, όχι διά κατόπτρου αλλά όπως είναι, με τα μάτια του νέου σώματος που θα έχει αναστηθεί άφθαρτο από τους νεκρούς, θα τον δούμε καθαρά και θα αντιληφθούμε τη μεγάλη δόξα που είχε πριν ακόμα γίνει ο κόσμος, με την οποία ο Πατέρας του τον δόξασε (Ιωαν.17:5), θα δούμε την Μεγαλειότητα και την Πληρότητα Του! Ακούσαμε γι’ αυτή και την πιστέψαμε, αλλά άλλο είναι να ακούς και άλλο είναι να βλέπεις. Και ω θαύμα θαυμάτων, θα δούμε τους εαυτούς μας επίσης, αυτό που ακριβώς είμαστε μέσα στον Χριστό, αυτό που γίναμε με τη χάρη Του, μέσα από την παιδεία της αγάπης Του και την στενοχώρια των θλίψεων, ενώπιον Του, χωρίς ατέλειες και αδυναμίες και περιορισμούς, άγιους και άμωμους μέσα στην αγάπη, όμοιοι με Αυτόν, μέσα στην ίδια δόξα! Τότε, η ελπίδα της δόξας, που είναι για μας ο Χριστός μέσα μας θα βρει την εκπλήρωση της.

 

Ο Ιησούς φέρει πολλούς υιούς στην δόξα

             Το κρυφό ρεύμα του αμετάβλητου και αμετάθετου θελήματος του Θεού ρέει ακατάπαυστα κάτω από την ιστορία του κόσμου από την αρχή της ως το τέλος. Αυτός εργάζεται τα πάντα σύμφωνα με τη βουλή του θελήματος Του, γράφει στην επιστολή του προς την εκκλησία της Εφέσου ο Παύλος. Η ύψωση και η πτώση βασιλείων, η ευλογία και η κρίση των εθνών, είναι αόρατα συνδεδεμένη με τον σκοπό του θελήματος Του που είναι να ανακεφαλαιώσει τα πάντα, στον ουρανό και στη γη, μέσα στον Χριστό. Όλα οδηγούν προς την κατεύθυνση αυτή και η εκκλησία Του έχει τον ρόλο της για την εκπλήρωση των βουλών Του. Ο Θεός εργάζεται ακατάπαυστα μέχρις ότου τα πάντα υποταχτούν κάτω από τα πόδια του Χριστού και της εκκλησίας των πρωτοτόκων του υιών, εγκαθιδρύοντας έτσι την αιώνια του βασιλεία στη γη. Ο σκοπός Αυτού, διά του οποίου έγιναν τα πάντα και στον οποίον ανήκουν τα πάντα, είναι να φέρει πολλούς υιούς στην δόξα, ένα βασίλειο ιεράτευμα, ένα έθνος άγιο (Α’ Πετρ.2.9), που μαζί με Αυτόν θα κληρονομήσουν και θα κυβερνήσουν τη μέλλουσα οικουμένη: «διότι δεν υπέταξε σε αγγέλους την οικουμένη την μέλλουσα» (Εβρ.2:5). Διαμέσου των υιών αυτών ο Θεός θα μπορεί να φανερώσει τον Εαυτό Του, τις ένδοξες Του αρετές και τηνπολυποίκιλη σοφία Του στους επερχόμενους αιώνες. Η άμετρη δόξα του Θεού μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσω πολλών υιών, που θα φερθούν στην δόξα και θα είναι όμοιοι με τον Ιησού (Εβρ. 2:10), (Α’ Ιωάν.3:2). Ο κάθε ένας από αυτούς τους υιούς θα φέρει και θα φανερώνει μέρος της δόξας αυτής του Θεού και όλοι, μαζί με τον Χριστό την κεφαλή τους, θα μπορούν να εκφράσουν και να φανερώσουν το άπειρο μεγαλείο και δόξα του Αόρατου, Παντοδύναμου, Πάνσοφου Θεού. 

            Η παλαιά κτίση είχε υποταχτεί στη ματαιότητα,  λόγω της πτώσης του Αδάμ και ο σπόρος της φθοράς και του θανάτου σπάρθηκε μέσα σε κάθε τι ζωντανό. Από τη στιγμή εκείνη δεν περνά ούτε μια στιγμή χωρίς πόνο και δάκρυ και θάνατο, όλα γύρω μας είναι μάρτυρες αυτής της τραγωδίας. Αν είχαμε αυτιά να ακούμε (Ο Ιησούς είχε) θα ακούαμε την σιωπηλή κραυγή της κτίσης που κράζει «έως πότε, Κύριε;»  Τα πάντα γύρω μας με στεναγμούς αλάλητους εκφράζουν τον πόνο τους «επειδή εξεύρουμε ότι όλη η κτίση στενάζει και αγωνιά μέχρι σήμερα» (Ρωμ. 8.22). Η υποσυνείδητη επίγνωση κάθε κτίσματος είναι πως η φθορά και ο θάνατος δεν έχουν μέρος στον σκοπό της ύπαρξης τους και γι’ αυτό στενάζουν μέσα τους, περιμένοντας την ημέρα της απολύτρωσης τους: «Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσης προσμένει την φανέρωση των υιών του Θεού. Επειδή η κτίσης υποτάχτηκε στην ματαιότητα, όχι θεληματικά, αλλά λόγω αυτού που την υπόταξε, με την ελπίδα ότι και αυτή η κτίση θα ελευθερωθεί από την δουλεία της φθοράς και να μεταβεί εις την ελευθερία των υιών» (Ρωμ.8.19-21). Όταν τα παιδιά του Θεού ελευθερωθούν από τον νόμο της φθοράς και του θανάτου, διά της εκ νεκρών ανάστασης, τότε και η υπόλοιπη κτίση θα ελευθερωθεί επίσης, θα ανανεωθεί και θα αποκατασταθεί στην αρχική της υγεία και ωραιότητα. Τα όρη και οι λόφοι θα αντηχήσουν τότε με αγαλλίαση και όλα τα δέντρα του αγρού θα κροτήσουν τα χέρια και θα εκφράσουν όσο ποτέ άλλοτε τη δόξα του Θεού. Ο ουρανός, η γη, τα δέντρα, τα ζώα, περιμένουν την ώρα αυτή της απολύτρωσης τους από τη φθορά και τον θάνατο που είναι συνδεδεμένη με τη φανέρωση των υιών του Θεού.  Κάθε κτίσμα, την ένδοξη εκείνη μέρα,  ανανεωμένο θα βρει τη θέση του μέσα στη νέα κτίση προς δόξα Θεού. Τέλος στο θάνατο και τη φθορά, τέλος στη βία το μίσος και τον πόλεμο, τέλος στη θλίψη, στη μόλυνση του αέρα και της γης και της θάλασσας, τέλος στα καταστροφικά, ακραία καιρικά φαινόμενα: « … ο λύκος θα κατοικεί μαζί με το αρνί, και η λεοπάρδαλη θα αναπαύεται με το ερίφι και ο μόσχος και ο σκύμνος και τα σιτευτά μαζί, και το μικρό παιδί θα τα οδηγεί.  Και το δαμάλι και η αρκούδα θα βόσκουν μαζί, τα μικρά τους θα αναπαύονται μαζί  και το λιοντάρι θα τρώει άχυρο όπως το βόδι.  Και το παιδί που θηλάζει θα παίζει στην τρύπα της έχιδνας, και το απογαλακτισμένο παιδί θα βάζει το χέρι του στη φωλιά της οχιάς. Δεν θα κακοποιούν, ούτε θα φθείρουν σε όλο το άγιο μου όρος· διότι η γη θα είναι γεμάτη με τη  γνώση του Κυρίου, όπως τα νερά σκεπάζουν τη θάλασσα.» (Ησ.11:6-9).  

 

Η ανάσταση του σώματος 

       «Εάν δε κατοικεί μέσα σας το Πνεύμα Αυτού που ανάστησε τον Χριστό από τους νεκρούς,  θα ζωοποιήσει και τα θνητά σας σώματα δια του Πνεύματος Αυτού που κατοικεί μέσα σας» (Ρωμ.8:11). Είχαμε πει προηγουμένως πως η μεγάλη σωτηρία την οποία ο Ιησούς εξασφάλισε για μας δεν αποκλείει, αλλά περιλαμβάνει την απολύτρωση του φθαρτού μας σώματος. Αυτό είναι απόλυτα αναγκαίο, γιατί η επερχόμενη δόξα δεν μπορεί να φανερωθεί παρά μόνο μέσω ενός απολυτρωμένου, άφθαρτου, ένδοξου σώματος. Το παρόν θνητό μας σώμα δεν μπορεί να βαστάξει την επερχόμενη δόξα των υιών, πώς είναι δυνατό να βάλεις τον ωκεανό σε ένα ποτήρι; Δεν είναι δυνατό. Πώς είναι δυνατόν να χωρέσει και να κατοπτριστεί η δόξα του αναστημένου Χριστού μέσα από τα χωματένια αυτά σκεύη; Δεν είναι δυνατό. Πριν αυτό γίνει το παρόν σώμα της ταπείνωσης μας πρέπει να αλλάξει, πρέπει να γίνει ουράνιο, άφθαρτο, ένδοξο σώμα, να γίνει σύμμορφο του δικού Του σώματος: «ο Οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπείνωσης μας, ώστε να γίνει σύμμορφο με το σώμα της δόξας Αυτού κατά την ενέργεια δια της οποίoς μπορεί να υποτάξει τα πάντα στον Εαυτό Του» (Φιλ.3:21). Η ανάσταση των νεκρών πρέπει επομένως να προηγηθεί της φανέρωσης των υιών Του. Μακάρι ο Θεός να φωτίσει τα μάτια του νου μας και να μας δώσει πνεύμα αποκάλυψης και σοφίας, για να δούμε  και να γνωρίσουμε την ελπίδα της πρόσκλησης και τον πλούτο της δόξας της κληρονομιάς μας, «Διότι όσους προγνώρισε, τούτους και προόρισε σύμμορφους της εικόνας του Υιού Του, δια να είναι Αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών όσους δε προόρισε, τούτους και κάλεσε· και όσους κάλεσε, τούτους και δικαίωσε· και όσους δικαίωσε, τούτους και δόξασε.» (Ρωμ.8:29,30).

 

      Ο Ιησούς, ο πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών, που μέσω του ένδοξου απολυτρωτικού Του έργου, ικανοποίησε τον Θεό και Πατέρα, θα γεμίσει το ουράνιο Του σπίτι με πολλούς ένδοξους υιούς, που θα φανερωθούν ταυτόχρονα με τη δική Του φανέρωση, αφού θα έχουν πρώτα αναστηθεί από τους νεκρούς. Όλοι που έγιναν μέτοχοι της υπόσχεσης του Αγίου Πνεύματος  και αναγεννήθηκαν, προσδοκούν τώρα την απολύτρωση του σώματος τους και την υπόσχεση της υιοθεσίας. «Αλλά και εμείς»,  προσθέτει ο Παύλος, «που έχουμε την απαρχή του Πνεύματος, και οι οποίοι στενάζουμε μέσα μας κάτω από το βάρος αυτού του σώματος, περιμένουμε την υιοθεσία, την απολύτρωση του σώματος μας» (Ρωμ.8:.23).

 Η δωρεά του Αγίου Πνεύματος είναι ο αρραβώνας της κληρονομίας μας μέσα στον Χριστό και η σφραγίδα ότι έχουμε προοριστεί σε υιοθεσία από τον Θεό, δια της εκ νεκρών ανάστασης. Σε αυτή την μεριά της αιωνιότητας έχουμε γνωρίσει και γευτεί την σωτηρία του Θεού, αλλά όχι ακόμα την πληρότητα της: « … διότι με την ελπίδα σωθήκαμε, ελπίδα δε η οποία βλέπεται δεν είναι ελπίδα, διότι εκείνο το οποίο βλέπει κάποιος, γιατί και ελπίζει; εάν δε ελπίζουμε εκείνο το οποίο δεν βλέπουμε με υπομονή περιμένουμε» (Ρωμ.8:24). Για λόγους που ο Κύριος μας γνωρίζει, παρά την αναγέννηση μας, θέλησε τα θνητά μας σώματα να παραμείνουν κάτω από τον νόμο της φθοράς και του θανάτου, μέχρι καιρού, οπότε και αυτά θα γνωρίσουν αιώνια λύτρωση. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ο Θεός δεν απαντά πάντα τα αιτήματα θεραπείας. Ναι, τα θνητά αυτά σώματα που είναι ακόμα σώματα ταπείνωσης, τα χωματένια και εύθραυστα αυτά σκεύη, που ως ένα σημείο γεύτηκαν τη δόξα και τις δυνάμεις του ερχόμενου αιώνα, που  έγιναν ναοί του Αγίου Πνεύματος και μέσα τους κατοίκησε ο Χριστός, δεν έχουν ακόμα λυτρωθεί, αλλά συνεχίζουν να είναι αδύνατα και ασθενή, να κουράζονται, να φθείρονται και να γερνούν μέχρι την ημέρα της απολύτρωσης τους. Όλοι που έχουν την απαρχή του Πνεύματος προσμένουν την ημέρα αυτή, την απολύτρωση του σώματος, την απελευθέρωση τους από αυτό, από το βάρος και τους περιορισμούς του και τις αδυναμίες του, κάτω από τις οποίες τώρα στενάζουν, ζητώντας να το ξεντυθούν και να ντυθούν το αθάνατο και άφθαρτο σώμα που ο Θεός ετοίμασε για αυτούς (Α’ Κορ.5:2). Αυτό θα γίνει μέσα σε μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, με τον ερχομό του Κυρίου, τα νεκρά σώματα των αγίων θα ξεπηδήσουν από τα μνήματα τους με αθάνατη ωραιότητα, ικανά να δουν και να αντικατοπτρίσουν τη δόξα του Χριστού σε όλο της το μεγαλείο: «Ιδού μυστήριο λέγω προς εσάς, όλοι μας δεν θα κοιμηθούμε, όλοι μας όμως θα μεταμορφωθούμε, μέσα σε μια στιγμή, μέσα σε ριπή οφθαλμού, στην τελευταία σάλπιγγα. Διότι θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι και εμείς θα μεταμορφωθούμε. Διότι το φθαρτό τούτο πρέπει να ντυθεί αφθαρσία και το θνητό αθανασία» (2Κορ.15.51-53). Ξέρουμε πως δεν είναι δυνατό να κοιτάξουμε τον ήλιο με γυμνά μάτια, πως είναι δυνατόν τότε να κοιτάξουμε την δόξα του Χριστού, όταν Αυτός κατεβεί από τον ουρανό με τους αγίους του αγγέλους και τις μυριάδες των αγίων Του με αυτά τα μάτια και να σταθούμε ενώπιον Του μέσα σε αυτά τα σώματα; Χρειαζόμαστε άλλα μάτια και άλλα σώματα που θα μπορούν να το κάνουν και γι’ αυτό τον λόγο είναι που πρέπει να αλλάξουν αμέσως με τον ερχομό Του, διαφορετικά μπροστά του θα λιώσουμε σαν κερί. Όλα που συμβαίνουν στον κόσμο και στις ατομικές μας ζωές, καλό ή κακό, οδηγούν στη μέρα της φανέρωσης των υιών του Θεού. Η ώρα εγγίζει που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και θα αναπηδήσουν από τα μνήματα τους μεταμορφωμένοι, τότε είναι που θα εκπληρωθεί ο λόγος που γράφτηκε, «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» (Α’ Κορ. 15:54), όταν θριαμβευτικά θα ακουστεί η φωνή από μυριάδες μυριάδων: «Πού θάνατε, το κεντρί σου, πού, Άδη,  η νίκη σου;» Η χαρμόσυνη αγγελία θα ακουστεί τότε από τον Πατέρα Θεό, για κάθε έναν υιό Του: «υιός μου είσαι, σήμερα σε γέννησα». Αλληλούια! 

Η ανάσταση του σώματος θα είναι ότι ήταν η αναγέννηση για το πνεύμα, και η σωτηρία για την ψυχή, έτσι ώστε πνεύμα ψυχή και σώμα, εντελώς αγιασμένα να είναι έτοιμα και ικανά εκφράζουν τη δόξα και το μεγαλείο του Θεού, μέσα από ένα ολοκληρωτικά απολυτρωμένο νέο άνθρωπο: Η ανάσταση του σώματος από τους νεκρούς, θα είναι η ολοκλήρωση της σωτηρίας μας θα είναι η σφραγίδα και η απόδειξη ότι είμαστε υιοί: «Αυτός που άρχισε καλό έργο θα το ολοκληρώσει μέχρι την μέρα του Ιησού Χριστού» (Φιλ.1:6). Το ίδιο όπως με τον Ιησού, που εισήλθε στην δόξα Του με την ανάσταση Του και ορίστηκε Υιός Θεού δια δυνάμεως, έτσι θα είναι και με τους άλλους υιούς. Ο Αναστημένος Ένδοξος Κύριος είναι ο Νέος Ουράνιος Άνθρωπος μέσα στον οποίον ο Θεός έκτισε και εμάς μέσα στο μυστήριο του θελήματος Του: «Διότι είμαστε ποίημα Του, κτισθέντες μέσα στον Χριστό…» (Εφ.2:10). Με την ανάσταση τους από τους νεκρούς οι άγιοι όλων των αιώνων θα βρουν το μέρος τους μέσα σε Αυτόν, την τάξη τους, το ύψος τους, τον προορισμό τους και μαζί με τον Χριστό θα είναι η Νέα Κτίση του Θεού, «όποιος είναι μέσα στον Χριστό είναι νέα κτίση». 

 Ποιοι άραγε να είναι αυτοί οι υιοί; Από πού προήλθαν; Η απάντηση είναι, πως αυτοί δεν είναι άγγελοι, ούτε Χερουβείμ και Σεραφείμ, όχι, είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν από γυναίκες, που έζησαν μέσα σε αυτό τον κόσμο σαν παρεπίδημοι και πάροικοι και ξένοι μέσα σε αυτόν. Ξένοι, χωρίς πατρίδα, προσμένοντας την πόλη που έχει θεμέλια και της οποίας Τεχνίτης και Δημιουργός είναι ο Θεός. Είναι αυτοί που αγάπησαν τον Κύριο Ιησού πάνω από μητέρα και πατέρα και γυναίκα και υιούς και θυγατέρες, που με τη χάρη του Χριστού σήκωσαν τον σταυρό τους και Τον ακολούθησαν, που έχασαν την ζωή τους και γι’ αυτό την ξαναβρήκαν ένδοξη. Είναι όλοι αυτοί που αγοράστηκαν ανάμεσα από τους ανθρώπους, ως απαρχή στον Θεό και στο Αρνί, που δεν μολύνθηκαν με γυναίκες (δεν είχαν κοινωνία με πνεύματα ακάθαρτα που παρέμειναν αγνοί, παρθένοι για το Νυμφίο Χριστό, που τον ακολούθησαν  παντού όπου «αν υπάγει», (είχαν δηλαδή προσωπική σχέση μαζί Του και όχι απλά θρησκευόμενοι) άνθρωποι στους οποίους το στόμα δεν βρέθηκε δόλος (διδαχές πλάνης) (Αποκ. 14:4,5). Άνδρες και γυναίκες που ο Θεός προγνώρισε πριν γίνει ακόμα ο κόσμος και που έκλεξε μέσα στον Χριστό, που αγιάστηκαν από το Άγιο Πνεύμα και που με την ενέργεια Του μεταμορφώθηκαν και κτίστηκαν στην εικόνα και ομοίωση του Κυρίου τους. Είναι αυτοί που μέσα τους κατοίκησε και έζησε το Πνεύμα του Χριστού, που έφαγαν την σάρκα Του και ήπιαν το αίμα Του, που έμειναν μέσα σ’ αυτόν και μέσα στην αγάπη Του. Οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, άσημοι κατά τον κόσμο, με ονόματα άγνωστα, που δεν είναι γραμμένα στην ιστορία, αλλά που είναι γραμμένα μέσα στο βιβλίο της ζωής, που έζησαν μέσα από  αιώνες,  αναμεταξύ των άλλων ανθρώπων και των οποίων η μερίδα συνήθως ήταν τα παθήματα, οι διωγμοί, οι δοκιμασίες, οι θλίψεις. Μερικοί από αυτούς ήταν κατά σάρκα πατέρες, μητέρες, αδελφοί, αδελφές, υιοί και θυγατέρες, που έζησαν σε αυτή τη γη και έκαναν το θέλημα του Πατέρα τους που είναι στους ουρανούς, που τον λάτρεψαν μέσα στο Πνεύμα και την αλήθεια, που περπάτησαν ταπεινά, άνθρωποι που δοκιμάστηκαν σαν το χρυσάφι στη φωτιά, που δεν προσκύνησαν τους θεούς του κόσμου τούτου,  που υπέμειναν, που δε στράφηκαν προς τα πίσω, που παρέμειναν πιστοί μέχρι το τέλος.  Πλήθη από κάθε έθνος, φυλή και γλώσσα, περιφρονημένοι από τον κόσμο από τον οποίον διώχτηκαν, μαρτύρησαν, φυλακίστηκαν, αποκεφαλίστηκαν για χάρη του Ιησού, για τους οποίους ο κόσμος δεν ήταν άξιος. Είναι αυτοί που ονομάζονταν Χριστιανοί, όχι  κατ’ όνομα, όχι γιατί ανήκαν σε ένα δόγμα χριστιανικό, αλλά άνθρωποι που τίμησαν το όνομα που έφεραν, πιστοί στον Κύριο τους, δεν υποχώρησαν στις πιέσεις του κόσμου αυτού, νίκησαν, δεν συμμορφώθηκαν με το σχήμα του κόσμου, διαφυλάχτηκαν με την δύναμη του Θεού σε σωτηρία έτοιμη να αποκαλυφτεί τον έσχατο καιρό. Όλοι αυτοί,  θα φανερωθούν την μέρα εκείνη μέσα στη δόξα των υιών του Θεού, όμοιοι με τον Ιησού Χριστό σε δόξα και ωραιότητα. «Αυτός που νικά θα κληρονομήσει τα πάντα», είπε ο Κύριος στον Ιωάννη, «και θα είμαι σε αυτόν Θεός και θα είναι σε μένα υιός». (Αποκ. 21:7). 

Πρόθεση του Θεού είναι μέσω των υιών αυτών να φανερώσει την πολυποίκιλή Του σοφία, την ωραιότητα τη δύναμη και τα ένδοξα, άπειρα χαρακτηριστικά Του, γιατί η άμετρη Του δόξα και το απερίγραπτο μεγαλείο Του μπορούν να εκφραστούν μόνο μέσω πολλών υιών,  που ο Ιησούς θα φέρει στη δόξα. Ο κάθε υιός θα φέρει μέρος  της δόξας αυτής, που με τη σειρά της θα συμπληρώνει αυτή των άλλων και όλοι, μαζί με τον Χριστό σαν κεφαλή,  θα εκφράζουν το μεγαλείο και τη δόξα του αόρατου Θεού. Τα παρόντα θνητά μας σώματα δεν είναι ικανά για κάτι τέτοιο και γι’ αυτό, όπως πιο πάνω αναφέραμε, εξ ανάγκης επιβάλλεται η ανάσταση τους  και η μεταμόρφωση τους σε άφθαρτα και ένδοξα σώματα. Όλα οδηγούν προς αυτό. Ας μη συγχυζόμαστε. Μπορεί οι άνθρωποι να τρέχουν εδώ και εκεί, να εργάζονται τα προγράμματα τους, τα σχέδια τους, να κάνουν τις συνθήκες τους, να κάνουν ετοιμασίες για  πολέμους, οι δυνατοί να καταπατούν και να εξουσιάζουν τους αδύνατους, κάτω όμως από την επιφάνεια των ανθρώπινων έργων και ενεργειών εργάζεται ο Κύριος, σιωπηλά αλλά δυνατά. Ενεργώντας πάντα σύμφωνα με τη βουλή του θελήματος Του,  εργάζεται πίσω από τα φαινόμενα, φέρνοντας τον αιώνα τούτο προς στο τέλος του, καθώς και στην αρχή του νέου και της νέας Του κτίσης: «Επειδή, δέστε, κτίζω καινούργιους ουρανούς, και καινούργια γη· και δεν θα υπάρχει μνήμη των προηγούμενων ούτε θα έρθουν στον νου. Αλλά, ευφραίνεστε και χαίρεστε πάντοτε σ' εκείνο που κτίζω …» (Ησ.65:17,18).

Καθώς με την ανάσταση Του από τους νεκρούς ο άνθρωπος Ιησούς εισήλθε στην δόξα Του, λαμβάνοντας την υιοθεσία, το ίδιο και οι άλλοι υιοί. Η  ανάσταση από τους νεκρούς θα σημαίνει την είσοδο τους στην παρουσία του Θεού, επίσημα πλέον ως οι υιοί Του. Ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς είναι ο Ουράνιος Νέος Άνθρωπος, η Νέα Κτίση, μέσα στον οποίον ο Θεός,  μέσα στο μυστήριο του θελήματος Του, έχτισε και μας. Αυτό για το οποίο ο Χριστός ενσαρκώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε θα είναι τη μέρα εκείνη κατά πάντα έτοιμο και συμπληρωμένο. Είχε από την αρχή υποσχεθεί πως δεν θα έχανε τίποτε από αυτό που του εμπιστεύθηκε ο Πατέρας και τώρα ιδού, αυτό που άρχισε το τελείωσε. Η φανέρωση των υιών του Θεού θα είναι το αποκορύφωμα της ένδοξης Του σωτηρίας, η δόξα για την οποία υπέμεινε τη ντροπή, καθώς παρέμεινε προσηλωμένος στο θέλημα του Πατέρα και υπέφερε τις ωδίνες του θανάτου. Κανένας δεν μπορεί να  φανταστεί και ούτε κανένας μπορεί με λόγια να περιγράψει τη δόξα της μέρας εκείνης.  Ω! τι δόξα περιμένει αυτούς που με υπομονή και πίστη περίμεναν να κληρονομήσουν την υπόσχεση της υιοθεσίας! Όλη η κτίση θα αγαλλιάσει και θα δοξάσει τον Μεγάλο Δημιουργό για την απολύτρωση της από τα δεσμά της φθοράς. Πραγματικά,  η μέρα εκείνη θα ονομαστεί η μέρα των ημερών και θα είναι ασύγκριτη σε μεγαλοπρέπεια και δόξα. Τότε είναι που θα έχουμε πλήρη κατανόηση των γραφομένων του Παύλου: «… επειδή φρονώ πως τα παθήματα του παρόντος καιρού, δεν είναι άξια να συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί σε μας» (Ρωμ.8:18), « … γιατί η ελαφριά προσωρινή μας θλίψη εργάζεται σε μας αιώνιο βάρος δόξας» (Α’ Κορ. 4:17).  

Προσδοκούμε λοιπόν τον ερχομό Του, όχι με μια προσμονή αδιάφορη, αλλά με την προσμονή αυτή που περιμένει κάποιος ένα αγαπημένο του πρόσωπο να επιστρέψει από μακριά, προσμένοντας από στιγμή σε στιγμή να φανεί, το ίδιο και εμείς. Όλα θα γίνουν εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε μια στιγμή, στο άκουσμα της τελευταίας σάλπιγγας, οι νεκροί θα αναστηθούν με δοξασμένα και άφθαρτα σώματα και όλοι μας που τον προσμένουμε θα μεταμορφωθούμε. «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών και θα τον δει κάθε οφθαλμός». Ναι, Αυτός που μας αγαπά, που μας έλουσε από τις αμαρτίες με το αίμα Του, που μας έκανε βασιλείς και ιερείς στον Θεό και Πατέρα Του έρχεται για να κάνει μια νέα αρχή και μια νέα κτίση, που θα την εμπιστευτεί κάτω από την εξουσία και διακυβέρνηση των υιών της αγάπης Του. 

Ζούμε στις πιο δύσκολες μέρες του αιώνα αυτού και σαν παιδιά του Θεού αναγνωρίζουμε πως η πάλη μας δεν είναι με σάρκα και αίμα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνα τούτου. Το Πνεύμα του αιώνα αυτού ενάντια στο οποίο είναι η πάλη  των υιών του Θεού, είναι πνεύμα σατανικό, αντίχριστο, πνεύμα ψεύδους και πλάνης, που πλανά όλα τα έθνη, σύντομα όμως δεν θα υπάρχει, θα καταργηθεί για πάντα. Ο σκοπός του είναι να επιβληθεί από το  ένα άκρο της γης ως το άλλο και να ισοπεδώσει τα πάντα, μεταβάλλοντας τους νόμους και τα διατάγματα του Θεού. Ζητά μεταξύ άλλων  να αλλοιώσει την αλήθεια του ευαγγελίου, που είναι η μόνη δύναμη προς σωτηρία και να διαστρέψει τον χαρακτήρα της εκκλησίας του Χριστού. Αυτό που ο προφήτης Ησαΐας είπε αιώνες προηγουμένως, ίσως ισχύει  για τις δικές μας μέρες περισσότερο από κάθε άλλη φορά: «Η γη πενθεί, μαραίνεται, ο κόσμος ατονεί, μαραίνεται, οι ψηλοί από τους λαούς τής γης είναι ατονισμένοι. Και η γη μολύνθηκε κάτω από τους κατοίκους της· επειδή, παρέβηκαν τους νόμους, άλλαξαν το διάταγμα, αθέτησαν αιώνια διαθήκη. Γι' αυτό, η κατάρα κατέφαγε τη γη, κι αυτοί που κατοικούσαν σ' αυτή ερημώθηκαν· γι' αυτό, οι κάτοικοι της γης κατακάηκαν, και έμειναν λίγοι άνθρωποι. Το νέο κρασί πενθεί, η άμπελος είναι σε ατονία, όλοι αυτοί που ευφραίνονται στην καρδιά στενάζουν.» (Ησ. 24: 4-8). Οι μόνοι που διακρίνουν το τι γίνεται και έχουν δύναμη και εξουσία να αντισταθούν είναι αυτοί που γεννήθηκαν από τον Θεό, «διότι κάθε τι που γεννήθηκε από τον Θεό, νικά τον κόσμο…» (Α’ Ιωαν.5:4). 

Ο Ιωάννης είδε, σε μια από τις οράσεις του, τα στρατεύματα στον ουρανό, που ακολουθούσαν αυτόν που είναι ο Πιστός και ο Αληθινός, να δίνουν μαζί την τελική μάχη και να υπερισχύουν,  υποτάσσοντας ο Θεός όλους τους εχθρούς τους κάτω από τα πόδια τους. Η υπόσχεση σε αυτούς που νικούν είναι ότι θα έχουν εξουσία πάνω στα έθνη και θα τα  ποιμάνουν με ραβδί σιδερένιο.  Το θέλημα του Θεού είναι όπως τα παιδιά Του μείνουν όρθια σαν στύλοι στον οίκο Του, αλλά και γονατιστοί ενώπιον Του, προσευχόμενοι όπως η αλήθεια αναβλαστήσει από τη γη και η δικαιοσύνη σκύψει από τον ουρανό και ο Κύριος δώσει το αγαθό και η γη τον καρπό της (Ψαλ.85:11,12). Όπως ο Υιός τις μέρες που περπάτησε στη γη, ήταν ο Μάρτυρας ο Πιστός, έτσι και τα υπόλοιπα παιδιά Του, είναι φως και αλήθεια αναμεταξύ των συνανθρώπων τους. Μέσα από το δικό τους περπάτημα, την όλη διαγωγή τους και τα λόγια τους φανερώνουν αυτό που ο Θεός είναι και όρισε από την αρχή. Οι νόμοι Του, οι λόγοι Του, τα διατάγματα Του, τα προστάγματα Του, είναι απαράβατα.

 

                                                                               Μίλτος Γιαπάνης