ΑΚΡΟΑΣΗ ΥΜΝΟΥ ΕΔΩ:   http://www.youtube.com/watch?v=iLOt7OdgEpI&feature=youtu.be

Κράτα με, Κύριε, μέσα σ' Εσέ,
να φύγω από Σένα δεν θέλω ποτέ.
Κράτα με, Κύριε, μες στην Οδό,
Εσένα μονάχα να ΄χω Οδηγό.

Μέσα σε Σένα υπάρχει ζωή,
χαρά και  αγάπη αληθινή.
Του κόσμου πλούτη και δόξα αψηφώ,
να ζήσω μαζί Σου αιώνια ποθώ.

Μέσα στην πίστη κράτα με,  Ιησού,
κόντρα στο ρεύμα του κόσμου αυτού.
Μες στο σκοτάδι, στο φως Σου να ζω
κι Εσένα να δείχνω,
του κόσμου το Φως!

Κράτα με, Κύριε, στον αγιασμό,
μ' άγιο ζήλο για Σε να εργαστώ.
Τάλαντα κι άλλα να φέρω προς Σε,
ν' ακούσω το «εύγε, δούλε πιστέ!»

http://www.youtube.com/watch?v=yzwLra2ZG1o

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ -Ερώτηση: Ποια είναι η γνώμη σας για τη λατρεία και το τραγούδι στην εκκλησία;
Paul Washer: Λοιπόν, το βιβλίο των Ψαλμών στην Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο με ύμνους λατρείας του Θεού, επομένως, ναι, μπορείτε να τραγουδάτε. Αλλά, πρέπει να πω κάτι πολύ σημαντικό γι’ αυτό το θέμα. Εάν επρόκειτο να γράψετε ένα βιβλίο δογματικής για τον Θεό, δηλαδή, να καταγράψετε όλα όσα διδάσκει η Βίβλος για τη φύση και τις ιδιότητες του Θεού, ξέρετε τι θα ανακαλύπτατε; Ότι περισσότερο από το ήμισυ του υλικού που θα χρειαζόσασταν θα το βρίσκατε στο βιβλίο των Ψαλμών. Κατά συνέπειαν, η υμνολογία μας πρέπει να είναι ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ. Εάν, λοιπόν, πρέπει να έχετε έναν που να οδηγεί τη λατρεία στην εκκλησία (worship leader) τότε είναι απαραίτητο αυτός να είναι θεολόγος, δηλαδή να ΓΝΩΡΙΖΕΙ τον Θεό και να περιπατεί με φόβο Θεού και αγιασμό, ίσως περισσότερο κι από τον κήρυκα του Λόγου. Δυστυχώς, αυτό που γίνεται συνήθως σήμερα στις εκκλησίες είναι τρομερό. Επειδή δεν υπάρχει γνώση και φόβος του Κυρίου. Βρίσκουμε κάποιον από το εκκλησίασμα που ξέρει να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει καλά και τον βάζουμε να οδηγεί τη λατρεία! Αλλά η λατρεία είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα. Διαβάζουμε στο Λευιτικό ότι ο Θεός θανάτωσε δύο ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για τη λατρεία, γιατί δεν λάτρευαν τον Κύριο, σύμφωνα με τον τρόπο που Αυτός είχε ορίσει. Το δεύτερο σημαντικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι η λατρεία μας πρέπει να είναι ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ, με την έννοια ότι πρέπει να αποτελεί μέσο για διδασκαλία του Λόγου του Θεού. Στο εδ. Κολ. 3/16 διαβάζουμε τα εξής: «Ο λόγος τού Χριστού ας κατοικεί μέσα σας πλούσια, με κάθε σοφία ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ και ΝΟΥΘΕΤΩΝΤΑΣ ο ένας τον άλλον, με ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, ψάλλοντας με χάρη από την καρδιά σας στον Κύριο». Επομένως, με βάση τα λόγια αυτά του Απ. Παύλου, η αληθινή λατρεία εξέρχεται από την καρδιά κάποιου ή κάποιων που είναι διαποτισμένοι από τον λόγο του Χριστού και έχει σκοπό να εξυψώσει από τη μια τον Θεό, αλλά και να διδάξει και να νουθετήσει τόσο τους πιστούς όσο και τους επισκέπτες σε μια συνάθροιση. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχω με τη μοντέρνα μουσική στην εκκλησία. Όχι γενικά αλλά με ένα μεγάλο μέρος της. Δεν ακολουθεί αυτές τις πνευματικές αρχές. Δίνει περισσότερη σημασία μάλλον στο συναίσθημα... Θα είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σας και αν θυμώσετε μαζί μου, παρακαλώ, συγχωρέστε με. Ένα μεγάλο μέρος της λατρείας στις εκκλησίες σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από γιορτή της ΣΑΡΚΑΣ. Εάν νιώθετε την παρουσία του Θεού μονάχα τις στιγμές που ο ρυθμός των ύμνων γίνεται έντονος και η μουσική απογειώνεται, λυπάμαι να πω ότι δεν είναι την παρουσία του Θεού που αισθάνεστε, αλλά είναι απλά συναισθηματική έξαρση. Έχω γνωρίσει άγιους ανθρώπους που απλά κάθονταν ήσυχα και μπορούσαν και λάτρευαν τον Θεό χωρίς να έχουν μουσική. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αληθινής λατρείας. Δεν είναι! Αλλά, γνωρίζω μερικούς πολύ ευσεβείς και άγιους ανθρώπους, που είχαν προσκαλέσει κάποιους στην εκκλησία τους, που όταν έφυγαν είπαν: «Εδώ είναι νέκρα, δεν υπάρχει ζωή!...», προφανώς, επειδή η ιδέα που είχαν για τη «ζωή» σε μια εκκλησία δεν είναι η αληθινή παρουσία του Χριστού, αλλά εκείνα τα εκπληκτικά τραγούδια που διεγείρουν το συναίσθημα - χωρίς να λέγω ότι υπάρχει κατ’ ανάγκην κάτι κακό σε αυτό - αλλά ας είμαστε προσεκτικοί. Μια φορά ήμουν σε μια συνάθροιση με έντονη μουσική, κίνηση και ρυθμό και τότε κάποιος είπε: «Ο Θεός είναι εδώ!». «Όχι δεν είναι!», του είπα. «Και πώς το ξέρεις;», με ρώτησε. «Επειδή, αν ήταν ο Θεός εδώ, οι περισσότεροι από εσάς θα ήσασταν νεκροί, αφού είναι Άγιος Θεός και, καθώς το ξέρετε, η αμαρτία εξακολουθεί να υπάρχει σε αυτή την εκκλησία». Διαβάζουμε για ανθρώπους στην Αγία Γραφή που ένιωσαν την παρουσία του Θεού: «Ω, ταλαίπωρoς εγώ! Eπειδή, χάθηκα για τον λόγο ότι, είμαι άνθρωπoς με ακάθαρτα χείλη, και κατoικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη επειδή, τα μάτια μoυ είδαν τoν Bασιλιά, τoν Kύριo των δυνάμεων…» (Ησαΐας 6/5). Ναι, σου λένε, μα αυτό ήταν στην Παλαιά Διαθήκη … Και όμως, ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη έπεσε κάτω σαν νεκρός όταν είδε τον Κύριο. Προσέξτε, δεν ισχυρίζομαι ότι η παρουσία του Θεού γίνεται ΠΑΝΤΟΤΕ αισθητή με αυτό τον τρόπο, αλλά όταν δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι, και συνέχεια είναι μόνο: «Ευλόγησέ με, ευλόγησέ με …». Χαρά, χαρά, χαρά… Χορός, χορός, χορός - τότε, αγαπητοί μου κάτι έχει πάει τραγικά λάθος!

ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΒΡΑΧΟΣ

ΑΚΡΟΑΣΗ ΥΜΝΟΥ ΕΔΩ:

http://www.youtube.com/watch?v=mEYIA5-YMa0&feature=youtu.be

Της σωτηρίας μου Είσαι ο Βράχος,
δύναμή μου και ζωή.
Είσαι η ελπίδα μου και το φως μου
μες στο σκοτάδι της γης.


Ναι, πιστεύω Σε, πιστεύω Σε,
για την τόση αγάπη Σου!
Με το αίμα Σου με λύτρωσες,
είμαι δικός Σου, Ιησού

 ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΗ ΔΟΞΑ ΣΟΥ ΥΜΝΟΛΟΓΟΥΝ!

   Οι ουρανοί
   τη δόξα Σου υμνολογούν,
   καθώς κοιτούν
   το κάλλος του προσώπου Σου!

   Ιησού, Αμνέ Θεού,
   μπροστά στο θρόνο Σου
   προσέρχομαι κι εγώ
   κι  Εσένα προσκυνώ.

  Τη δόξα Σου
   θα εξαγγέλλω, ω Αμνέ,
  που σφάγηκες
  και στον Θεό μας έφερες.
  Ιησού, Αμνέ Θεού,
  μπροστά στο θρόνο Σου
  προσέρχομαι κι εγώ
  κι  Εσένα προσκυνώ.

ΑΚΡΟΑΣΗ ΥΜΝΟΥ:

http://www.youtube.com/watch?v=X7T9-JyWROQ&feature=youtu.be
 

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΜΠΕΛΟΣ

                AKOYΣΤΕ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΕΔΩ:

http://www.youtube.com/watch?v=V9JbQF36M7Y

 

 

 

                  Εσύ  ' Σαι η 'Αμπελoς

                  κι εμείς τα κλήματα,

                  μέσα μας ρέει η ζωή Σoυ

                  τώρα,  Iησoύ.

 

                  Εσύ μέσα σε μας

                  κι εμείς μέσα σ'  Εσέ,

                  μες στηv αγάπη Σoυ

                  εvωμέvoι πάvτoτε.

                  Καρπό πoλύ για Σε

                  vα φέρoυμε,  Iησoύ Χριστέ,

                  έτσι o Θεός Πατέρας μας

                  δoξάζεται.

 

       

Ω ΦΩΣ ΟΥΡΑΝΙΟ!

Ω Φως ουράνιο,

ελπίδα δόξας ζωντανή,

αγνή αγάπη ήρθες από τον Θεό.

Σ’ εμάς κατέβηκες, Ευλογητέ Υιέ Θεού,

για μας προσφέρθηκες, ω Ιησού!

 

Ω Φως αιώνιο,

έλαμψες στο σκοτάδι μας,

την αμαρτία όλη πήρες στο σταυρό.

Το αίμα Σου εκεί έδωσες,  άξιε Αμνέ,

δίκαιε Λυτρωτή, Ιησού Χριστέ!

 

Ω Φως ανέσπερο,

μας επιστρέφεις στον Θεό,

Εσύ η Αλήθεια, η Ζωή και η Οδός.

Ιησού Σωτήρα μας,

Σε προσκυνούμε,  Κύριε

και Σε λατρεύουμε μόνε Θεέ!

 

Ακρόαση ύμνου εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=nncC57_GN5M

 

(Ψάλλει ο μακαριστός αδελφός ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΣΕΡΑΣ)

Δέστε το video πατώντας εδώ:


http://www.youtube.com/watch?v=rw60yqPArfE

Η μέρα χαράζει, ο καιρός είναι εγγύς,

σηκώστε τα μάτια ψηλά!

Έρχετ’  ο Κύριος με δόξα πολλή

Αλαλάξτε πιστοί από χαρά!

Έλα, Μεσσία Χριστέ!

Το Πνεύμα κι η Νύμφη Σου

κράζουν: « Ελθέ!»

Κι όποιος ακούει ας είπη: «Ελθέ!»

Ναι, έλα, Νυμφίε Χριστέ!

 

ΑΣΠΟΝΔΥΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ = ΑΣΠΟΝΔΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΑΣΠΟΝΔΥΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ = ΑΣΠΟΝΔΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

του J. Lee Grady

Ο απόστολος Παύλος, όταν κήρυττε, όχι μόνο αντιμετώπιζε την αμαρτία, αλλά εξέθετε μάλιστα και κατονόμαζε συγκεκριμένες αμαρτίες, όπως τον οδηγούσε το Πνεύμα το Άγιο. Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο σήμερα;

Οι άνθρωποι συχνά παραπονούνται για τους θυμωμένους ιεροκήρυκες. Ούτε και σ΄ εμένα αρέσουν,  και συμφωνώ ότι εάν ένα άτομο χρησιμοποιεί στο κήρυγμα του γλώσσα μίσους (ή αν πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει καλέσει για να στηλιτεύει άλλες εκκλησίες), τότε είναι σε λάθος θέση. Ωστόσο, σήμερα έχουμε φτάσει στο αντίθετο άκρο. Τώρα φοβόμαστε να εκθέσουμε την αμαρτία.

Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για τον πλουτισμό, γιατί μπορεί να προσβληθούν οι πλούσιοι στο ακροατήριο, καθώς και οι φτωχοί που αγοράζουν λαχεία κάθε εβδομάδα. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για την πορνεία, γιατί υπάρχουν άνθρωποι στην εκκλησία που συζούν. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για την ενδοοικογενειακή βία, επειδή υπάρχουν άντρες που χτυπάνε τις γυναίκες τους. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε κατά της ομοφυλοφιλίας,  γιατί ο πολιτισμός μας λέει ότι είναι απεχθές να αποκαλείς αμαρτία τον σεξουαλικό αυτό «προσανατολισμό». Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι ιεροκήρυκες αποφεύγουν εντελώς τη λέξη αμαρτία, επειδή είναι πάρα πολύ αρνητική ως όρος.  Και όλοι γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι άνθρωποι προτιμούν μάλλον να ακούνε θετικά μηνύματα.

Αυτός ο πειρασμός να «νερώσουμε» το ευαγγέλιο έχει δημιουργήσει μια νέα συνταγή για το μοντέρνο κήρυγμα: Αρχίζεις με μια βαρύγδουπη συναισθηματική δήλωση,  («Το παρελθόν σου δεν καθορίζει το μέλλον σου!"), προσθέτεις μερικές κουταλιές φθηνή χάρη, («Μην επικεντρώνεσαι  στην αμαρτία σου!»), ρίχνεις στο μίγμα λίγο ευαγγέλιο της ευημερίας, (Τρέξε εδώ στον άμβωνα και άρπαξε το οικονομικό σου θαύμα!»), αρωμάτισε με κάποια μοντέρνα ψυχολογική θεωρία, («όλα αφορούν εσένα!») και ιδού, θα καταλήξεις με μια γλοιώδη τροφή με την οποία ούτε ένας Χριστιανός μωρό δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.

Έχω συχνά αναρωτηθεί πώς θα έβλεπε ο απόστολος Παύλος το "θετικό" μας μοντέρνο ευαγγέλιο. Λίγο πριν μαρτυρήσει ο απόστολος των εθνών, έδωσε στο πνευματικό του παιδί τον Τιμόθεο σαφείς οδηγίες για το πώς να κρατήσει το μήνυμά του στον σωστό δρόμο. Του γράφει:  «…Κήρυξε τον λόγο, επίμενε έγκαιρα, άκαιρα έλεγξε, επίπληξε, πρότρεψε με κάθε μακροθυμία και διδασκαλία» (Β’ Τιμ. 4,2). Σήμερα έχουμε δυστυχώς διασκευάσει τα λόγια του Παύλου. Ο κανόνας είναι: «Κήρυξε ό,τι οι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν!  Απόφυγε τη διαμάχη! Χαϊδέψτε, ανακουφίστε και κατευνάστε τους ανθρώπους. Έτσι θα ξανάρθουν και την επόμενη εβδομάδα!» Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που μια τέτοια χαμηλή σε πρωτεΐνες πνευματική διατροφή έχει παραγάγει μια αναιμική,  χλιαρή εκκλησία.

Το κήρυγμα του Παύλου κατά τον πρώτο αιώνα προκαλούσε αναμφισβήτητα αντιπαράθεση. Δεν απέφευγε να εκθέσει την αμαρτία, ούτε φοβόταν να τη χαρακτηρίσει αυτό που είναι. Ο Παύλος ήξερε ότι ένας ασπόνδυλος χριστιανισμός παράγει ασπόνδυλους χριστιανούς. Σύμφωνα με τις προτροπές του προς τον Τιμόθεο,  τα ουσιώδη συστατικά του ευαγγελικού αποστολικού κηρύγματος είναι:

1.    Ο έλεγχος:  Η λέξη αυτή στο αρχαίο κείμενο σημαίνει "επιτίμηση, υπόδειξη καθήκοντος ή ξεσκέπασμα». Αν θυμηθούμε τον πειθαρχικό έλεγχο της μητέρας μας όταν παρεκτρεπόμαστε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο έλεγχος μπορεί να είναι η πιο αγνή μορφή αγάπης.

2.    Η επίπληξη: Το ρήμα επιπλήττω σημαίνει "επιτιμώ έντονα» ή «αποδοκιμάζω αυστηρά." Δεν μιλώ εδώ για κήρυκες που «χτυπάνε» τους ανθρώπους με την Αγία Γραφή.  Το να βάζω τις φωνές σε ανθρώπους δεν είναι βιβλική επίπληξη. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες το Άγιο Πνεύμα να τύπτει τη συνείδησή σου κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματος;

 

3.     Η προτροπή (παράκληση):  Αυτό είναι η πιο ήπια από τις τρεις λέξεις. «Παρακαλώ» σημαίνει στη Γραφή «παρηγορώ». Είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το Άγιο Πνεύμα, ο οποίος είναι ο Παράκλητός μας. Το αληθινό, βιβλικό κήρυγμα όχι μόνο εκθέτει την αμαρτία και προειδοποιεί για τις συνέπειές της, αλλά μας καλεί να πάμε στον Θεό για να μας βοηθήσει στην υπέρβαση της αδυναμίας μας. Όταν ελέγχουμε τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, θα πρέπει να παρέχουμε και τα μέσα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τους,  που είναι μόνο η χάρη και το έλος του Θεού.

 

Ο Παύλος, επίσης, δεν φοβόταν να ονοματίσει την αμαρτία. Έκανα πρόσφατα μια έρευνα μέσα από όλες τις επιστολές του Παύλου για να δω πώς αντιμετώπιζε τη σεξουαλική ανηθικότητα. Ανακάλυψα ότι αντιμετωπίζει τη σεξουαλική αμαρτία χωρίς περιστροφές,  σε 10 από τις 13 επιστολές του. Ξεκάθαρα αποδοκιμάζει τη μοιχεία, την πορνεία, τον αισθησιασμό και την ομοφυλοφιλία σε έναν πολιτισμό που ήταν εμποτισμένος μέσα στον ηδονισμό. Αφού προτρέπει τους Θεσσαλονικείς να απέχουν από τα σεξουαλικά αμαρτήματα, τους προειδοποιεί αυστηρά, λέγοντας ότι όποιος διαφωνεί με τους νόμους του Θεού για το σεξ, «δεν απορρίπτει άνθρωπο, αλλά τον Θεό που δίνει το Άγιο Πνεύμα Του σε εμάς" (Α’ Θεσ. 4,8). Αυτά είναι δυνατά λόγια. Θα πρέπει να επαναλαμβάνονται και να κηρύττονται με παρρησία από τους άμβωνες μας και σήμερα.

Ο Παύλος δεν προσπαθούσε να αυξήσει τη δημοτικότητά του, αμβλύνοντας το Ευαγγέλιο, τα δε σχόλιά του σχετικά με το σεξ θα μπορούσαν σήμερα να τον βάλουν στη μαύρη λίστα και να χαρακτηριστεί ως “persona non grata”. Ωστόσο, όταν έγραφε αυτά τα σκληρά λόγια, μιλούσε από την καρδιά του Θεού σε όλους μας - με αγάπη - υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.

 Ήρθε η ώρα να αναπτύξουμε πνευματική σπονδυλική στήλη ως χριστιανοί. Ας απαλλαγούμε από τον χλιαρό  χριστιανισμό, τους ασπόνδυλους ιεροκήρυκες και τα χαλαρά ήθη. Ας κηρύξουμε το πραγματικό μήνυμα της Βίβλου και όχι μια ουδέτερη, ανάλατη έκδοση. Ας μην εκθέτουμε μόνο την αμαρτία και τις φοβερές συνέπειές της, αλλά ας υποδείχνουμε στους ανθρώπους και την μοναδική ελπίδα που έχουν να ελευθερωθούν από αυτήν,  δηλαδή τον Ιησού Χριστό τον μόνο Σωτήρα, του οποίου ο θάνατος στο σταυρό ήταν η απόλυτη αντιμετώπιση και αθέτηση της αμαρτίας.

Απόδοση στα Ελληνικά: Αντρέας Φούρναρης

Top of Form

Η πόλη του Θεού

Πέμπτο μήνυμα

Μακάμπα, Μπουρούντι

12 Ιουνίου 2008

Σήμερα θέλω να ολοκληρώσω, ανακεφαλαιώνοντας όλα όσα είδαμε αυτές τις δύο μέρες. Και θέλω να ξεκινήσω διαβάζοντας μερικά εδάφια από την προς Εβραίους επιστολή, στο πρώτο κεφάλαιο. Σε αυτό το κεφάλαιο διαβάζουμε ότι ο Θεός μίλησε στο παρελθόν στον λαό Του πολλές φορές και με πολλούς τρόπους μέσω των προφητών, αλλά τον έσχατο καιρό μίλησε σε μας μέσω του Υιού. Και στη συνέχεια προχωρεί για να περιγράψει τη δόξα του Υιού αυτού. Στο εδ. 3 διαβάζουμε: «…Αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του, και βαστάζει τα πάντα με  τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθισε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά» και έγινε πολύ υψηλότερος από τους αγγέλους, όπως εξηγά και στα επόμενα εδάφια. Στα  εδ. 8 και 9 διαβάζουμε: «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι στον αιώνα τού αιώνα  σκήπτρο ευθύτητας είναι το σκήπτρο τής βασιλείας σου. Αγάπησες δικαιοσύνη, και μίσησες ανομία γι' αυτό, ο Θεός, ο Θεός σου, σε έχρισε με λάδι αγαλλίασης περισσότερο από τους μετόχους σου». Και στο 13 «Σε ποιον από τους αγγέλους είπε ποτέ: Κάθισε στα δεξιά μου μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου»;

Στο κεφάλαιο 2 διαβάζουμε ότι αυτός ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, μετείχε από σάρκα και αίμα, όπως εμείς, έτσι ώστε να μας ελευθερώσει με τον θάνατο του. Η προσοχή μας εφιστάται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερο ον για τον Θεό, γι 'αυτό και είναι γραμμένο στο εδ. 6: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να τον θυμάσαι ή ο γιος τού ανθρώπου, ώστε να τον επισκέπτεσαι; Τον έκανες για λίγο κατώτερον από τους αγγέλους, με δόξα και τιμή τον στεφάνωσες, και τον έβαλες επάνω στα έργα των χεριών σου˙  όλα τα υπέταξες κάτω από τα πόδια του». Και έπειτα στο εδ. 9 λέει τα εξής: «Αλλά βλέπουμε τον Ιησού για λίγο ελαττωμένον έναντι των αγγέλων, εξαιτίας τού παθήματος του θανάτου, στεφανωμένον με δόξα και τιμή, για να γευτεί θάνατο για κάθε άνθρωπο, διαμέσου τής χάρης τού Θεού» και στη συνέχεια προχωρεί για να πει ότι κι εμείς, επίσης, που ανήκουμε στον Ιησού, συμμετέχουμε σε αυτό. Στα εδ.11-13 διαβάζουμε: «Επειδή, κι αυτός που αγιάζει κι αυτοί που αγιάζονται  είναι όλοι από έναν για την οποία αιτία δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς,  λέγοντας: Θα αναγγείλω το όνομά σου προς τους αδελφούς μου, μέσα σε εκκλησία θα σε υμνήσω. Και πάλι: Εγώ θα έχω την πεποίθησή μου επάνω σ' αυτόν. Και πάλι: Να, εγώ, και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός». Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και από αυτόν τη γυναίκα, ήδη στην καρδιά και στις σκέψεις, στα σχέδια Του, είχε τον Χριστό και την Εκκλησία. Έτσι, ο Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος, για να πεθάνει ώστε να μας πλύνει από τις αμαρτίες μας, καθώς και η σύναξη των αδελφών, η Εκκλησία, ήταν ήδη στη σκέψη του Θεού, πριν από τη δημιουργία της γης. Ξεκίνησε με τη δημιουργία του Αδάμ, και από την πλευρά του έπλασε την Εύα. Όταν ο Θεός επέβαλε στον Αδάμ ένα βαθύ ύπνο και πήρε μια πλευρά του και έπλασε την Εύα, αυτό ήταν μια παραστατική εικόνα. Ήταν μια εικόνα του Ιησού, όταν ήταν στο σταυρό και έπεσε στον ύπνο του θανάτου. Λόγχισαν την πλευρά του και από εκεί βγήκε αίμα και νερό. Αυτά δηλοποιούσαν την Εκκλησία, γιατί όπως διαβάζουμε στην πρώτη επιστολή του Ιωάννη, κεφάλαιο 5,  υπάρχουν τρεις που φέρουν μαρτυρία στη γη, το Πνεύμα και το ύδωρ και το αίμα, και αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα και η Εκκλησία, η Νύμφη του Χριστού, η οποία προήλθε από την πλευρά Του.

Ο Ιησούς Χριστός είναι τώρα μέσα στη δόξα, κάθεται στα δεξιά της μεγαλοσύνης στα υψηλά. Στην επιστολή προς Εφεσίους διαβάζουμε ότι ο Θεός μας συνανέστησε και μας συνεκάθισε μαζί με τον Χριστό. Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι ότι αυτή η δόξα μέσα στην οποία  ο Ιησούς εισήλθε είναι η δόξα μέσα στην οποία η νύφη του, η Εκκλησία πρόκειται επίσης να εισέλθει, και εν Πνεύματι ήδη μετέχει σε αυτή. Στον Ψαλμό 45 διαβάζουμε, στο εδ. 6, αυτά που ήδη διαβάσαμε στην προς Εβραίους επιστολή: «Ο θρόνος σου, ω Θεέ είναι στον αιώνα του αιώνος και σκήπτρο δικαιοσύνης είναι το σκήπτρο της βασιλείας Σου. Αγάπησες τη δικαιοσύνη και μίσησες την ανομία. Γι’ αυτό, ω Θεέ, ο Θεός σου, σε έχρισε με λάδι αγαλλίασης, περισσότερο από τους μετόχους Σου» και στη συνέχεια, στο μέσο του εδ. 9: «Στα δεξιά Σου βρίσκεται η βασίλισσα στολισμένη με χρυσάφι του Οφείρ». Να λοιπόν η Βασίλισσα, η Νύμφη του Αρνίου! Τώρα, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε πιο κάτω και θα βλέπαμε εκεί ότι η βασίλισσα κλήθηκε να βγει, να φύγει και να εγκαταλείψει το σπίτι του πατέρα της και να έρθει και να ενωθεί με τον βασιλιά. Αυτή είναι και η δική μας κλήση. Να αφήσουμε τα πάντα, όπως όταν μια γυναίκα παντρεύεται, και φεύγει από το σπίτι της, αφήνοντας την οικογένεια του πατέρα της και πηγαίνει και ενώνεται με τον σύζυγό της και οι δύο γίνονται μία σάρκα. Στην επιστολή του προς Εφεσίους  ο απόστολος Παύλος λέει ότι αυτό είναι ένα μυστήριο και δείχνει τον Χριστό και την Εκκλησία. Το κάλεσμά μας είναι να πάμε και να είμαστε μαζί με τον Χριστό και να ενωθούμε πνευματικά μαζί του. Όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα ενώνονται σε γάμο, οι δυο τους γίνονται μια σάρκα, αλλά αυτός που ενώνεται με τον Κύριο, γίνεται ένα πνεύμα (1 Κορινθίους 6:17). Έτσι, είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό σε γάμο και γινόμαστε ένα πνεύμα μαζί του. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και το πνεύμα που είναι σε αυτό το σώμα είναι το πνεύμα του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα.

Άλλη μια εικόνα που έχουμε στην Καινή Διαθήκη είναι η εξής: Όταν ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή να κάνει τη σκηνή του μαρτυρίου, επρόκειτο για ένα κατοικητήριο του Θεού, και αυτό ήταν μια εικόνα του οίκου, του τόπου κατοικίας του Θεού εν Πνεύματι. Όταν τελείωσε και έκαναν την αφιέρωση και πρόσφεραν τις θυσίες, η δόξα του Κυρίου ήρθε και γέμισε τη σκηνή. Το ίδιο συνέβη και όταν ο Σολομών τελείωσε και αφιέρωσε το ναό. Αυτά ήταν προφητικά εικόνες από την Παλαιά Διαθήκη. Γνωρίζουμε ότι στις μέρες μας ο ναός του Θεού, ο οίκος του Θεού, ο τόπος κατοικίας Του είναι η Εκκλησία. Την ημέρα της Πεντηκοστής, στο υπερώο υπήρχαν 120 άτομα συγκεντρωμένα, περιμένοντας τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, της υπόσχεσης του Θεού. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα «σώμα»  ανθρώπων. Και το Άγιο Πνεύμα ήρθε επάνω τους και πληρώθηκαν με Άγιο Πνεύμα. Ήταν η Εκκλησία που εμφανιζόταν στη γη για πρώτη φορά, το Σώμα του Χριστού, με πολλά μέλη, άνδρες και γυναίκες. Πολλοί αιώνες έχουν περάσει και υπάρχει μια μακρά ιστορία της Εκκλησίας, πιστεύουμε ότι πλησιάζει το τέλος αυτής της εποχής και η ανατολή της επόμενης, όπου το ενδιαίτημα του Θεού θα φανερωθεί ακόμα πιο λαμπρό και ασύγκριτα πιο ένδοξο.

Έχω προσπαθήσει να δείξω από την Αγία Γραφή, όσο καλύτερα μπορούσα, τι ο Κύριος θέλει να κάνει, αυτό που έχει στην καρδιά και στη σκέψη Του. Είναι μια πόλη που είναι μέσα στον Θεό. Είναι μια ουράνια πόλη, μια καθαρή πόλη, μια άγια πόλη, μια πόλη που είναι γεμάτη με τη δόξα του Θεού. Είναι μια πόλη που έχει θεμέλια. Είναι η πόλη όπου κατοικεί ο Θεός, ο Θεός και το Αρνίο έχουν τον θρόνο τους εκεί και το φως τους λάμπει σε αυτήν. Είναι μια πόλη όπου ο ποταμός του Θεού ρέει με κρυστάλλινα, πολύ καθαρά νερά, και σε κάθε πλευρά αυτού του ποταμού υπάρχει το δέντρο της ζωής. Αυτό είναι το δέντρο από το οποίο ο Αδάμ και η Εύα δεν έφαγαν. Είχαν εξαπατηθεί από τον Διάβολο και έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Και αυτό τους σκότωσε, έφερε τον θάνατο. Όμως, σε αυτή την πόλη είναι το δέντρο της ζωής. Μπορείτε να διαβάσετε για αυτά τα πράγματα στα κεφάλαια 21 και 22 της Αποκάλυψης. Όταν αποφάσισα να μιλήσω για την πόλη του Θεού, σκέφτηκα να μιλήσω σε μια μόνο συνάθροιση και να τελειώσω. Μίλησα όμως σε τέσσερις συναντήσεις και υπάρχουν ακόμη τόσα πολλά να πούμε! Επειδή ο λόγος του Θεού είναι τόσο πλούσιος και αυτή η πόλη είναι τόσο γεμάτη από την ομορφιά και τη σοφία του Θεού. Οι πύλες στα τείχη είναι η κάθε μια από αυτές ένα μαργαριτάρι. Κάθε ένα από τα δώδεκα θεμέλια του τείχους είναι στολισμένα με πολύτιμους λίθους. Μπορείτε να δείτε αυτή την πόλη; Μπορείτε να δείτε τη δόξα του Θεού σε αυτή την πόλη;

Τώρα, τι συμβαίνει στη γη σχετικά με την Εκκλησία; Το ίδιο πράγμα που συμβαίνει με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έπρεπε να είναι κατ 'εικόνα του Θεού, καθ' ομοίωσιν Αυτού. Υποτίθεται ότι θα έδειχνε τη δόξα του Θεού σε όλη τη δημιουργία, αντανακλώντας τη δόξα και την ομορφιά του Θεού. Αντί γι’ αυτό όμως, εξαιτίας της αμαρτίας, ήρθε ο θάνατος. Αντί για φως, το σκοτάδι, αντί της αγιότητας, η ακαθαρσία. Αντί της δικαιοσύνης, η κακία και η ανομία. Και ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για να εξαγοράσει τον άνθρωπο, να τον αγοράσει πίσω, πίσω στον εαυτό Του, πίσω στην αρχική αποστολή του ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός το έχει επιτελέσει. Και συγκεντρώνει έναν λαό, για να είναι η Εκκλησία, η νύφη, η βασίλισσα, για να είναι μαζί Του στον θρόνο, γεμάτη από το Πνεύμα του Θεού. Αλλά, τι συμβαίνει; Δεν είμαστε ακόμα εκεί. Όπως αυτό το θνητό σώμα μας, δεν έχει ακόμη λυτρωθεί. Γερνούμε, αρρωστούμε και στο τέλος πεθαίνουμε. Αλλά η μέρα έρχεται που ο Κύριος θα μας δώσει ένα νέο σώμα. Δόξα στο όνομά Του! Σε αυτό το νέο σώμα δεν θα υπάρξει κανένας θάνατος. Θα είναι πάντα γεμάτο δύναμη, νεότητα, γεμάτο ζωή. Αλλά, αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη. Το σώμα αυτό εξακολουθεί να φέρει τις συνέπειες της αμαρτίας. Και ο άνθρωπος πρέπει να μεταβεί από την αμαρτία, την ανομία και τον θάνατο, στη σωτηρία της ψυχής. Χθες ακούσαμε τον αδελφό Μίλτο να λέγει ότι η σωτηρία της ψυχής μας είναι το τέλος της πίστης μας. Έτσι, τώρα είμαστε στη διαδικασία της σωτηρίας, η ψυχή μας σώζεται. Μας αλλάζει ο Κύριος συνεχώς, από δόξα σε δόξα, για να γίνουμε ολοένα και περισσότερο όπως ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού. Καταλαβαίνετε αυτά τα πράγματα;

Τώρα, επειδή τα πράγματα είναι έτσι, δεν βλέπουμε αυτή την τέλεια εκκλησία στη γη. Αυτό που βλέπουμε είναι διαιρέσεις, προστριβές, παρεξηγήσεις. Πληγωνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Κάποιος σηκώνεται και λέει: "Εγώ θα αρχίσω μια άλλη εκκλησία". Ο εαυτός εγείρεται, η υπερηφάνεια κυριαρχεί. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν τόσες πολλές εκκλησίες. Και αυτός είναι ο λόγος που μερικές από τις πρώτες, τις αρχικές εκκλησίες δεν έχουν πλέον τον Θεό μεταξύ τους. Το Άγιο Πνεύμα έχει εκτοπισθεί. Απευθύνονται σε αγίους, με επικεφαλής τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού, αποκαλώντας την "μητέρα του Θεού" και τη λατρεύουν σαν Θεό! Αποβλέπουν σε ανθρώπους, αποβλέπουν στη θρησκεία, σε μεθόδους και τελετουργίες, αλλά όχι στον Θεό. Στη βάση όλων αυτών βρίσκεται ο εαυτός που δεν υποτάσσεται στην εντολή του Κυρίου: «Αν κάποιος θέλει να έρθει οπίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί». Και αυτά τα προβλήματα έχουν έρθει και εδώ. Είμαστε εδώ και σε αυτή τη συνάθροιση πολλές εκκλησίες εκπροσωπούνται, που ονομάζονται με διαφορετικά ονόματα η καθεμιά. Είμαστε κι εμείς το ίδιο, κάνουμε το ίδιο πράγμα και στην Κύπρο, αλλά και σε όλες τις χώρες του κόσμου. Επιπλέον, ο Σατανάς έρχεται επίσης για να σπείρει πλάνες και λανθασμένες διδασκαλίες και αυτό συμβαίνει σήμερα όλο και περισσότερο. Από την εποχή των αποστόλων ο απόστολος Παύλος είχε να καταπολεμήσει εσφαλμένες διδασκαλίες και σε κάποιο μέρος χρησιμοποιεί τη φράση "άγγελοι του Σατανά". Ακόμη και από τις πρώτες κιόλας μέρες, κάποιοι περιέρχονταν τις εκκλησίες και ισχυρίζονταν  ότι ήταν απόστολοι, αλλά ο Παύλος τους αποκαλούσε άγγελους (αγγελιοφόροους) του Σατανά. Παρουσιάζονταν ως άγγελοι  φωτός, αλλά δεν κήρυτταν τον Ιησού, τον Ιησού του ευαγγελίου, του αληθινού ευαγγελίου του Θεού. Άλλοι, οι Ιουδαίοι, αντιστέκονταν στο Ευαγγέλιο και κήρυτταν:  «Αν δεν περιτέμνεστε και δεν τηρείτε τον νόμο του Μωυσή, δεν μπορείτε να σωθείτε». Ο Ιωάννης, στην πρώτη επιστολή του, γράφει για ψευδείς αδελφούς, λέογοντας: «… βγήκαν από εμάς, αλλά δεν ήταν από εμάς, διότι εάν ήταν από εμάς, θα έμεναν μαζί μας, αλλά έφυγαν από εμάς για να φανερωθεί ότι δεν ήταν από εμάς». Και ο Σατανάς, προκειμένου να πολεμήσει το έργο του Θεού, έρχεται με πολύ δόλιους τρόπους, υποκινώντας τους δικούς του ανθρώπους για να προκαλέσει σύγχυση. Το γνωρίζετε αυτό; Ξέρετε μερικά από τα πράγματα που έχουν συμβεί στις εκκλησίες από την αρχή μέχρι τώρα; Πράγματα που πήγαν στραβά; Και ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που οι άνθρωποι κινούνται από υπερηφάνεια, θέλοντας να προωθήσουν τους εαυτούς τους και επιζητώντας το προσωπικό τους κέρδος, προκαλούν πολύ πόνο, σύγχυση και ζημιά.

Όλα αυτά υπάρχουν, επειδή το τέλειο δεν έχει έρθει ακόμη. Από την πρώτη ημέρα των συναθροίσεων αυτών είδαμε ότι, όταν η Νέα Ιερουσαλήμ, η άγια πόλη εμφανίζεται, προέρχεται από τον Θεό, από τον ουρανό. Και εκείνοι που είναι πραγματικά του Κυρίου, ανήκουν στον Κύριο και η ζωή τους είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό μέσα στον Θεό. Έτσι, έχουμε υποφέρει αρκετά, πολλά έχουμε υποστεί. Πολλές φορές όχι από τους άπιστους έξω, αλλά από ανθρώπους που ήταν στις εκκλησίες μας. Αλλά μέσα από όλα αυτά ο Κύριος έχει μετατρέψει τα πάντα έτσι ώστε να εργαστούν για το αγαθό. Έπρεπε να εργαστεί για πολλά χρόνια στη ζωή μου, για να με ελευθερώσει από τον εαυτό μου, για να με φέρει στο σημείο όπου θα μπορούσα να αρνηθώ τον εαυτό μου. Ξέρω ότι έχω ακόμη πολύ δρόμο να διανύσω, αλλά μέχρι να αρχίσω να μαθαίνω να αρνούμαι τον εαυτό μου, έκανα τόσα πολλά πράγματα λάθος. Ελπίζω ότι όλα που έχω αναφέρει μόλις τώρα, να απαντούν  στην ερώτηση που υποβλήθηκε κατά την πρώτη ημέρα των συναθροίσεων αυτών, ως προς το γιατί υπάρχουν τόσες πολλές εκκλησίες και διαιρέσεις, και ούτω καθεξής.

Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Θεός δεν ήρθε μέσα ή επάνω σε ένα ειδικό κτήριο που ονομαζόταν ναός, ή εκκλησία, όπως τα αποκαλούμε σήμερα. Διαβάζουμε στις Πράξεις κεφάλαιο 2, ότι έγινε ήχος ενός ισχυρού ανέμου που φύσηξε και γέμισε το σπίτι όπου ήσαν καθισμένοι. Δεν ήταν ένας ειδικός ναός, ήταν ένα σπίτι. Και το Άγιο Πνεύμα πλήρωσε τον καθένα που ήταν εκεί. Στη συνέχεια, κάθε ένας έγινε ένας λίθος ζωντανός. Η Εκκλησία του Θεού, ο οίκος του Θεού, ο τόπος όπου κατοικεί ο Θεός, αποτελείται από ζωντανές πέτρες. Διαβάζουμε ότι συγκεντρώνονταν στο ναό του Σολομώντος στην αρχή, αλλά σύντομα ήταν τόσοι πολλοί που δεν ήταν δυνατό για όλους να συγκεντρώνονται εκεί, έτσι συναθροίζονταν σε σπίτια. Είναι εντάξει να έχουμε ένα μέρος όπως αυτό για να μαζευόμαστε. Μόνο που, όπως είπα και στην πρώτη μέρα, μην το αποκαλείτε "εκκλησία", αλλά κτήριο της εκκλησίας ή  αίθουσα της εκκλησίας, ή τόπο όπου η εκκλησία συγκεντρώνεται. Να είστε σαφείς για το ότι η εκκλησία στην Καινή Διαθήκη αποτελείται από πέτρες ζωντανές, από ανθρώπους. Θυμάμαι πέρυσι, μιλώντας από την ίδια θέση, είπα το εξής: «Θέλετε να δείτε την εκκλησία; Τότε, κοιτάξτε το άτομο που κάθεται δίπλα σας». Μπρος, κάνετε το και τώρα, κοιτάξετε το άτομο που κάθετε δίπλα σας. Αμήν! Αυτός είναι ο λαός του Θεού. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακόμη γεμάτοι από τη δόξα του Θεού. Αλλά, ο Θεός μάς αγαπά και Αυτός θα τελειώσει το έργο Του. Ξέρω ότι θα τελειώσει το έργο Του. Εξ όσων γνωρίζουμε τώρα, εκείνο που θέλουμε είναι να είμαστε άγιοι. Να είμαστε καθαροί. Θέλουμε να αγαπούμε τον Κύριο με όλη την καρδιά μας, με όλη τη διάνοιά μας, με όλη την ψυχή μας και με όλη μας τη δύναμη. Και ο Θεός θα μας δώσει τη δυνατότητα,  να το κάνουμε ολοένα και περισσότερο. Αυτό είναι που θέλει από εμάς. Και Αυτός πρόκειται να τελειώσει το έργο Του. Θα τελειώσει το έργο Του, επειδή στο τέλος, καθώς ο Ιωάννης λέει στην πρώτη επιστολή του: «Δεν ξέρουμε τι θα είμαστε, αλλά ξέρουμε ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όπως είναι Εκείνος». Θα είμαστε σαν Αυτόν στο τέλος, έτσι θα δούμε τον Θεό. Θα δούμε τον Κύριο Ιησού. Και εκείνοι που θα τον δουν, είναι η Νύφη, που είναι η Εκκλησία, η άγια πόλη, η Νέα Ιερουσαλήμ. Αμήν. Αλληλούια. «Και αν έχουμε αυτή την ελπίδα μέσα μας,» συνεχίζει ο Ιωάννης, «αγνίζουμε τον εαυτό μας, όπως Εκείνος είναι αγνός». Πετάμε έξω από τη ζωή μας οτιδήποτε δεν είναι καθαρό. Μόλις το Άγιο Πνεύμα μάς δείξει κάτι που δεν είναι σωστό, είναι ακάθαρτο, δεν είναι από τον Θεό, το σταματούμε, το αποστρεφόμασε.

Τώρα, εγώ θα τελειώσω, αν και είναι λίγο νωρίς, επειδή υπάρχει μια επιθυμία στην καρδιά μου για να κάνουμε κάτι. Θα σας πω τι σε ένα λεπτό. Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει χθες, όταν διαβάζουμε στην Αποκάλυψη, ότι οι δούλοι του θα δουν το πρόσωπό Του, λίγο πριν από αυτό ότι λέει (κεφάλαιο 22, τέλος του εδαφίου 3) «οι δούλοι του τον λατρεύουν", το οποίο σημαίνει ότι τον αγαπούν τόσο πολύ ώστε ο κάθε ένας λέει:  «Σ 'αγαπώ, Κύριε, Είσαι η ζωή μου, Είσαι η δόξα μου, Είσαι ένδοξος, Είσαι άγιος, Είσαι δίκαιος, ανήκω σ’ Εσένα, θέλω να κάνω το θέλημα Σου». Και υποκλίνονται και φιλάνε τα πόδια του και προσφέρουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία του. (Στα αγγλικά η μετάφραση είναι «τον υπηρετούν», αλλά η αρχική ελληνική λέξη είναι «τον λατρεύουν», που σημαίνει υπερβολική αγάπη, η οποία περιλαμβάνει την αφοσίωση και την υπηρεσία). Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ασκείται στις εκκλησίες. Είναι μια πολύ σημαντική λειτουργία στην Εκκλησία. Θα πω αυτό και πάλι: Η λατρεία του Θεού είναι μια πολύ σημαντική λειτουργία στην Εκκλησία. Εμείς τραγουδούμε ύμνους, λέμε προσευχές, υψώνουμε τα χέρια μας, χορεύουμε, αλλά όλα αυτά θα πρέπει να εκφράζουν την αγάπη της καρδιάς μας προς τον Θεό, και αυτό είναι λατρεία. Δίνουμε στους φτωχούς, βοηθούμε τους ασθενείς, δεχόμαστε στο σπίτι μας ανθρώπους που ταξιδεύουν, τους δίνουμε ένα μέρος για να μείνουν και τροφές για να φάνε, αλλά το κάνουμε αυτό λόγω της αγάπης στις καρδιές μας προς τον Κύριο, και αυτό είναι λατρεία. Η λατρεία εκφράζει την αγάπη μας προς τον Θεό με όλους αυτούς τους τρόπους. Και η επιθυμία στην καρδιά μου είναι, προτού φύγουμε, να αναλώσουμε λίγο χρόνο λατρεύοντας  τον Θεό μαζί, με ύμνους, με προσευχές, με δοξολογία, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο. Υποθέτω ότι αυτό είναι που γίνεται στην ουράνια Ιερουσαλήμ, στην άγια πόλη.

Ελπίζω αυτά τα λόγια, που είδαμε και συμμεριστήκαμε από την Αγία Γραφή, να ήταν κατανοητά και να τα έλαβαν στην καρδιά τους, τουλάχιστον κάποιοι. Σε όσους από εσάς αγαπάτε πραγματικά τον Κύριο μέσα από την καρδιά σας σας λέω: «Μην απογοητεύεστε, μπορεί να σας πληγώσουν, μπορεί να υπάρξουν παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, μερικές φορές πικρία. Αυτά μπορεί να συμβούν στην εκκλησία σας. Μπορεί να είναι με τον ποιμένα ή άλλον αδελφό ή αδελφή. Μπορεί να είναι οι ποιμένες  αυτοί που πληγώνονται περισσότερο, επειδή ο καθένας απαιτεί κάτι από αυτούς. Μην απογοητεύεστε. Ο διάβολος θα έρθει να σας κάνει να αποκάμετε. Αυτός θα σας πει να σταματήσετε, να τα παρατήσετε. Όταν είναι έτσι και νιώθετε έτσι, πηγαίνετε σε ένα μέρος, όπου μπορείτε να είστε μόνοι, κλείστε τα μάτια σας και κοιτάξτε μακριά στον Ιησού, στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Αυτός είναι ο προορισμός μας, προς τον οποίο αποβλέπουμε. Η τελειότητα της ομορφιάς, της αγιότητας, της αιώνιας ανάπαυσης. Αλληλούια. Αμήν. Κανείς ας μην αποθαρρύνεται. Θα δούμε οπωσδήποτε αυτά τα πράγματα, όπως τα διαβάζουμε, και θα είναι πολύ, πολύ πιο λαμπρά και ένδοξα από ό,τι μπορούμε να σκεφτούμε τώρα. Η κατανόησή μας είναι πενιχρή, γιατί προσπαθούμε να φανταστούμε, σύμφωνα με τα πράγματα που ξέρουμε και έχουμε δει γύρω μας. Όταν δούμε τον Κύριο και την Νέα Ιερουσαλήμ, την άγια Πόλη, θα είναι κάτι που δεν έχουμε δει ποτέ πριν. Έτσι, ας λατρεύσουμε τον Κύριο μαζί τώρα. Αμήν.

 

                                                          Το Ευαγγέλιο της Βασιλείας

Διαβάζουμε στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο:  «Και αφού παρέδωσαν τον Ιωάννη, ο Ιησούς ήρθε στη Γαλιλαία, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού» Μάρκος 1.14 επίσης στο κατά Ματθαίο: «Και ο Ιησούς περιερχόταν ολόκληρη τη Γαλιλαία, διδάσκοντας στις συναγωγές τους, και κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας, και θεραπεύοντας κάθε αρρώστια και κάθε ασθένεια ανάμεσα στον λαό» Μαθ. 4.23. Οι θεραπείες που συνόδευαν το κήρυγμα της βασιλείας, ήταν η τρανταχτή απόδειξη πως οι νόσοι και οι ασθένειες και όλα τα άλλα κακά δεν είχαν ποτέ, ούτε έχουν μέρος μέσα στη βασιλεία του Θεού. Ο απόστολος Παύλος διαβάζουμε πως κήρυττε την βασιλεία του Θεού και δίδασκε τα περί του Κυρίου Ιησού Χριστού με κάθε παρρησία, Πρ. 2831. Η βουλή και το θέλημα του Θεού για κάθε άνθρωπο, είναι όπως αυτός ελευθερωθεί από τον σκληρό ζυγό όλων των άλλων κυρίων και εξουσιαστών, για να ζήσει κάτω από την δική Του δίκαιη και αγαθή διακυβέρνηση. Ο Παύλος μας λέει πως η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώση και πόση, αλλά είναι Δικαιοσύνη και Ειρήνη και Χαρά, Ρωμ. 14.17. Ο άνθρωπος βρίσκεται εκ φύσεως εκτός της δικαιοσύνης του Θεού, αρνούμενος να υποταχτεί σε αυτόν. Αυτό τον θέτει ως εκ τούτου εκτός της βασιλείας και της εξουσίας Του  με άμεσο επακόλουθο την στέρηση της ειρήνης και της χαράς του Θεού. Όπως οι Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού στην υπόδειξη του Πιλάτου πως ο Ιησούς είναι ο Βασιλιάς τους, διακήρυξαν ανεπιφύλακτα, «δεν θέλουμε αυτόν τον άνθρωπο να βασιλεύει επάνω σε μας», με τον ίδιο τρόπο ο απειθής και επαναστάτης άνθρωπος, συνειδητά ή ασυνείδητα διακηρύττει το ίδιο, αρνείται επίμονα το δικαίωμα στον Θεό να εξουσιάζει την ζωή του. Αυτή η επίμονη άρνηση είναι η ρίζα κάθε αμαρτίας, αλλά και αιτία της υποδούλωσης του ανθρώπου στην εξουσία του σκότους, μέσα στην οποία όλη η ανθρωπότητα υποφέρει και βασανίζεται. Η απολύτρωση προσφέρεται από τον Θεό μέσα στον Χριστό τον οποίον και ανέστησε από τους νεκρούς, και τον κάθισε στα δεξιά Του, δίδοντας σε Αυτόν κάθε εξουσία, στον ουρανό και στη γη.

  Το ευαγγέλιο της βασιλείας που κήρυττε ο Ιησούς και ο Παύλος και όλοι οι μετέπειτα κήρυκες είναι αυτό που εξαγγέλλει την βουλή και την πρόθεση και την δυναμική  παρέμβαση του Θεού διαμέσου  του θανάτου του Υιού Του, να ελευθερώσει το αγαπημένο του δημιούργημα από την εξουσιαστική δύναμη του Σατανά, μεταφέροντας τον στην δική Του βασιλεία, «ο οποίος μας ελευθέρωσε από την εξουσία τού σκότους, και μας μετέφερε στη βασιλεία τού αγαπητού Υιού του» Κολ. 1. 13.  Ο Χριστός με την ένδοξη του ανάσταση χρίστηκε από τον Θεό Βασιλιάς και Κύριος «Εγώ, όμως, θα πει, έχρισα τον Βασιλιά μου επάνω στο βουνό Σιών, το βουνό το άγιό μου» (Ψαλμός 1.6) και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα του. Πρόθεση και βουλή του Θεού είναι όπως στην οικονομία του πληρώματος των καιρών να ανακεφαλαιώσει τα πάντα σε Αυτόν, «σε οικονομία τού πληρώματος των καιρών, να ανακεφαλαιώσει τα πάντα στον Χριστό, κι αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη», Εφεσ. 1.10. Την πρόγευση αυτής της βασιλείας του Υιού Του, ο Θεός την φέρνει μέσα στις καρδιές μας με την δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το ευαγγέλιο που εξαγγέλλει την σωτηρία του Θεού, διά του Ιησού Χριστού, είναι αυτό που εξαγγέλλει ταυτόχρονα την βασιλεία του Θεού, το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού είναι λοιπόν το ίδιο όπως αυτό της σωτηρίας, δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους, είναι ένα και το αυτό. Δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία, χωρίς την βασιλεία του Θεού, στην καρδιά μας, χωρίς ο Χριστός να ενθρονιστεί μέσα σε αυτήν ως Κύριος, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σωτηρία της ψυχής,  ενόσω ο άνθρωπος συνεχίζει να έχει τον έλεγχο, χωρίς παράδοση στο Πνεύμα, χωρίς υποταγή του θελήματος μας στο θέλημα Εκείνου. Ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος, ο Μεγάλος Βασιλιάς, ενθρονισμένος στη καρδιά, σώζει τον λαό Του από τους εχθρούς και τους δυνάστες τους,  τον διάβολο και την αμαρτία.  Κάθε ακαταστασία και θλίψη και πόνος και δεσμός και καταδυνάστευση και κατάθλιψη και εξαχρείωση και έλλειψη χαράς και η ειρήνης, προέρχεται από το απλό γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται και δεν δέχεται την Κυριότητα του Χριστού, προτιμώντας  να ζει κάτω από τη κυριότητα άλλων σκληρών κυρίων και αφεντικών.

Υποταγή στην δικαιοσύνη του Θεού

Το πρώτο κάλεσμα του ευαγγελίου, όλοι ξέρουμε και πρέπει να ξέρουμε ότι είναι η μετάνοια και η επιστροφή στον Θεό. Η αποστασία  της ανθρώπινης καρδιάς από τον Θεό ήταν από την αρχή η αιτία για την οποία ο Θεός κατακρατούσε την ευλογία Του, αφήνοντας τον λαό Του να γίνεται υπόδουλος των εχθρών του. Βλέπουμε στην Παλαιά Διαθήκη τον Θεού να καλεί τον λαό Του μέσω των προφητών να επιστρέψουν σε Αυτόν για να σωθούν από τους εχθρούς τους, «Αν θέλετε, και υπακούσετε, θα φάτε τα αγαθά της γης· αν, όμως, δεν θέλετε, και αποστατήσετε, θα καταφαγωθείτε από μάχαιρα· επειδή, το στόμα τού Κυρίου μίλησε» Ησαΐας 1.19,20.   Η μετάνοια είναι λοιπόν πρέπει χωρίς άλλο να εμπεριέχεται μέσα στο ευαγγέλιο, όχι τόσο μετάνοια από συγκεκριμένες αμαρτίες, όσον μετάνοια από την αμαρτία της αποστασίας προς τον Θεό, «προτρέποντας έντονα και τους Ιουδαίους και τους Έλληνες για τη μετάνοια προς τον Θεό, και την πίστη, αυτή προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό» Πρ. 20.21. Ο Πέτρος είπε στο πρώτο του κήρυγμα, «Ας ξέρει, λοιπόν, ο Ισραήλ με βεβαιότητα, ότι, ο Θεός έκανε Κύριο και Χριστό, τούτον τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε….. μετανοήσατε» Πρ. 2.36. Μετανοήσατε, ήταν η προτροπή του Πέτρου σε αυτούς που με διατρυπημένη την καρδιά τον ρώτησαν τι πρέπει να κάνουν. Ξέρετε κάτι, η μετάνοια είναι η ειλικρινής αναγνώριση στην καρδιά μας πως ζήσαμε τα χρόνια της ζωής μας σε αποστασία και θεληματική ανυπακοή προς τον Θεό, πως δεν υποταχτήκαμε στην δικαιοσύνη Του, στους νόμους Του, τις εντολές Του, πως του στερήσαμε αυτό που του ανήκει και πως είμαστε τώρα έτοιμοι να επιστρέψουμε σε Αυτόν, να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Η υποταγή μας στον Κύριο της αγάπης είναι ο μοναδικός τρόπος λύτρωσης από τους δυνατούς εχθρούς μας και η κληρονομία των ευλογιών της Βασιλείας Του. Η ρίζα κάθε αμαρτίας είναι η αποστασία, αδελφοί μου, και μέχρι ο άνθρωπος να επιστρέψει μετανοημένος στον Θεό, θα συνεχίσει να θερίζει τους πικρούς καρπούς της ανυπακοής του και να είναι υπόδουλος των εχθρών του. Όταν ένας πιστέψει στον Χριστό, αυτό είναι η τρανταχτή απόδειξη και αδιάσειστη ομολογία της υποταγής του στην δικαιοσύνη του Θεού. Ο Ιησούς, όχι μόνο εκπλήρωσε ως Υιός ανθρώπου κάθε δικαιοσύνη, μέσα από την απεριόριστη, άνευ όρων, απόλυτη υποταγή Του στο θέλημα του Πατέρα Του, αλλά έγινε ο ίδιος  η Δικαιοσύνη του Θεού. Με αυτό το τέλειο, χωρίς μώμο ένδυμα  Δικαιοσύνης, είναι  που ο Θεός ενδύει και ταυτόχρονα πιστώνει τον  κάθε ένα που πιστεύει στον Χριστό.

 Ετοιμάστε τον δρόμο του Κυρίου

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στάλθηκε για να επισκευάσει την οδό του Κυρίου. Ήταν φωνή που βοούσε μέσα σε μια έρημο, ήταν η έρημος της ανθρώπινης καρδιάς της εποχής του. Όλα γύρω του ήταν νεκρά, δεν είχε σχεδόν απομείνει τίποτε που να θυμίζει ότι αυτός ήταν κάποτε ο λαός του Θεού. Ο αμπελώνας που ο Κύριος φύτεψε και φρόντισε, αντί να κάνει σταφύλια, έκανε αγριοστάφυλα, αντί κρίση υπήρχε καταδυνάστευση, αντί δικαιοσύνη, κραυγή. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε όρθιο, η αλήθεια εξέλειπε, οι εντολές του Θεού αντικαταστάθηκαν με τις παραδόσεις των ανθρώπων, οι γιορτές που ο Θεός διέταξε έχασαν το νόημα τους, κάθε όραση του Θεού χάθηκε, ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία πρυτάνευαν. Μια μέρα ακούστηκε μια φωνή που έλεγε, « Ετοιμάστε τον δρόμο τού Κυρίου· κάντε ίσια τα μονοπάτια τού Θεού μας στην έρημο. Κάθε φάραγγα θα υψωθεί, και κάθε βουνό και λόφος θα ταπεινωθεί· και τα στρεβλά θα γίνουν ίσια· και οι τραχείς τόποι, ομαλοί· και η δόξα τού Κυρίου θα φανερωθεί, και κάθε σάρκα ταυτόχρονα θα δει (την σωτηρία του Θεού). επειδή, το στόμα τού Κυρίου μίλησε.» Ησ. 40.3-5. Η αποστολή του Ιωάννη ήταν να ετοιμάσει τις καρδιές του λαού  για να δεχτούν τον Χριστό. Το μήνυμα του ήταν μήνυμα μετάνοιας και επιστροφής, χωρίς να υπόσχεται κάτι σαν αντάλλαγμα. Δεν ήταν σαν τα μοντέρνα κηρύγματα που υπόσχονται αυτό και το άλλο, για να πεισθούν οι άνθρωποι να μετανοήσουν.  Ξέρετε, πραγματική μετάνοια είναι αυτή, δεν μετανοούμε γιατί θα πάρουμε κάτι από τον Θεό σαν αντάλλαγμα, όχι δεν είναι έτσι. Η αληθινή μετάνοια είναι αυτή που γεννιέται στην καρδιά από τη λύπη που έρχεται μέσα μας, όταν ο Θεός μας δώσει να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο της χάρης Του, στο ότι ενώ εμείς είμαστε αμαρτωλοί Αυτός μας αγάπησε και έδωσε τον Υιό του για μας. Αυτός που δεν έπραξε αμαρτία, έγινε  αμαρτία για μας για να μας σώσει από την κατρακύλα, τον θάνατο και την οργή. Η κατά Θεόν λύπη, είναι που γεννά μετάνοια προς σωτηρία αμεταμέλητο, γράφει στην επιστολή του ο Παύλος, Β’ Κορ. 7.10, είναι η σφοδρή αυτή λύπη που κάνει την καρδιά να διατρυπηθεί (να έλθει σε κατάνυξη), να συντριφθεί, να στραφεί στον Θεό με μεταμέλεια και με συντριβή, ζητώντας την συγχώρεση Του. Αυτή η κατάνυξη της καρδιάς πρέπει να γίνει αργά ή γρήγορα, μέσα στον άνθρωπο, προτού οδηγηθεί σε σωτηρία, ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει πως στέρησε από τον Αγαθό, τον Δίκαιο Θεό, τον Θεό της αγάπης, αυτό που του όφειλε, την υπακοή, την λατρεία, την τιμή. Πως δεν ανταπέδωσε σε Αυτόν που με γενναιοδωρία του πρόσφερε τα πάντα, την ευχαριστία του, αντί αυτού  τον παραγνώρισε, τον βλαστήμησε, πράττοντας όλα που Αυτός απεχθάνεται, χωρίς ίχνος ντροπής.  Πώς  είναι  δυνατόν μέσα στις καρδιές μας να φανερωθεί η δόξα του Κυρίου, ή να ενεργηθεί η σωτηρία Του, αν δεν αναγνωρίσουμε πρώτα πως αμαρτήσαμε ενώπιον Του; Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να μας ντύσει και να μας στολίσει με την δικαιοσύνη του Υιού Του, αν δεν είμαστε έτοιμοι να απεκδυθούμε τα ρυπαρά ενδύματα της δικής μας δικαιοσύνης; Λόγω της αποστασίας μας αυτής από τον Θεό, δημιουργήθηκαν στην καρδιά συνθήκες πλήρους ερήμωσης, δεν βλαστάνει πια κάτι που να είναι καλό, ούτε ειρήνη υπάρχει, ούτε χαρά, ούτε ευφροσύνη, αλλά μόνο η κραυγή και η αρπαγή και ο πόνος καρδίας είναι η μόνη βλάστηση. Πώς μπορεί ο  Βασιλιάς της δόξας να περπατήσει μέσα στα μονοπάτια της ψυχής μας, αν αυτά  δεν γίνουν ίσια, αν δεν είμαστε έτοιμοι να αποστραφούμε συνήθειες κακές, τους διαλογισμούς τους κακούς, τα πάθη, τις πικρίες, τις πλεονεξίες, το θυμό, την περηφάνια, την αδικία;  Πώς μπορεί να γίνει αυτό, χωρίς ταπείνωση μπροστά στον Θεό, υποταγή, συντριβή, αναγνώριση των λαθών μας, των αμαρτιών μας, των φανερών και των κρυφών, της υποκρισίας μας;

 Το κήρυγμα του ευαγγελίου χρειάζεται να γίνεται με επίγνωση, πως η καρδιά του ανθρώπου είναι «απατηλή περισσότερο απ' όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει» και πως ο Θεός μέσω του λόγου Του ζητά να ελέγξει, να βγάλει πράγματα στην επιφάνεια, βαθιά πράγματα, ρίζες πικρίας, υπερηφάνεια, πλεονεξία, ειδωλολατρία. Ο εργάτης του Θεού δεν πρέπει να φοβάται τις αντιδράσεις που θα προέλθουν από το ερευνητικό βλέμμα του Θεού που γίνεται μέσα στον ακροατή μέσω του λόγου, ο κήρυκας χρειάζεται να είναι πάντοτε πιστός στον Θεό. Ο άνθρωπος πρέπει ως ένα βαθμό να έλθει σε κάποιο είδος διάγνωσης της αχρειότητας της καρδιάς του, ότι είναι από μέσα της που εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, βλασφημίες  και ταυτόχρονα να κατανοήσει πως δεν υπάρχει ανθρώπινο γιατρικό για την θεραπεία της. Πρέπει το φως αυτό, όσο σκληρό και να είναι, να φωτίσει την καρδιά μας για να δούμε την αχρειότητα μας, ώστε με συντριβή να επικαλεστούμε το μέγα έλεος του Θεού, προς σωτηρία. Ο Ιωάννης, ο παράξενος αυτός προφήτης (οι προφήτες είναι παράξενοι άνθρωποι, δεν είναι δημοφιλείς και δεν έχουν φόβο ανθρώπου),  ζητούσε να ετοιμάσει την οδό του Βασιλιά,  στην ερημιά της ανθρώπινης καρδιάς και δεν δίσταζε να ονομάζει τα πράγματα με το όνομα τους, «Γεννήματα από οχιές, ποιος σας έδειξε να φύγετε από τη μέλλουσα οργή; Κάντε, λοιπόν, καρπούς άξιους της μετάνοιας· και μη φανταστείτε να λέτε στον εαυτό σας: Έχουμε πατέρα τον Αβραάμ· επειδή, σας λέω ότι, ο Θεός μπορεί από τούτες τις πέτρες να σηκώσει παιδιά στον Αβραάμ. Μάλιστα, και η αξίνα κείτεται ήδη στη ρίζα των δέντρων· κάθε δέντρο, λοιπόν, που δεν κάνει καλό καρπό, κόβεται, και ρίχνεται στη φωτιά. Δεν ήταν κακός άνθρωπος ο Ιωάννης, ούτε σκληρός, ήταν άνθρωπος Θεού και όπως τον απεκάλεσε ο Ιησούς ο μεγαλύτερος των προφητών. Μιλούσε έτσι γιατί αυτή ήταν η αποστολή του, είχε να κάνει με καρδιές ανθρώπων που είχαν γίνει πέτρα, υποκριτικές, περήφανες, έτσι ο λόγος που έβγαινε από το στόμα του ήταν σαν αξίνα στην ρίζα ενός δέντρου που δεν ήταν καλό, που δεν έφερε καρπό στον Θεό και ο προφήτης δεν δίσταζε να το χτυπά με όλη του την δύναμη. Χτυπούσε ο Ιωάννης με το  δυνατό του κήρυγμα για να κόψει από την ρίζα το δέντρο της αμαρτίας, της υποκρισίας, της αυτοδικαίωσης, που ήταν φυτρωμένο μέσα τους. «Δεν σας ωφελεί με το να λέγετε, έχουμε πατέρα τον Αβραάμ», τους έλεγε, «ενώ με τα έργα σας αποδεικνύετε το αντίθετο». Μόνο η καρδιά που είναι συντριμμένη μπορεί να ανοίξει για να δεχτεί τον Θεό, τον Βασιλέα της Δικαιοσύνης, Αυτόν που έρχεται για να επουλώσει τις πληγές της ψυχής να την θεραπεύσει, να την σώσει από τους εχθρούς της και να φυτέψει μέσα της ένα νέο δέντρο, αυτό της ζωής. Το κήρυγμα μας, αγαπητοί μου, πρέπει να είναι τέτοιο, πρέπει να είναι κήρυγμα αγάπης μεν, αλλά που να στοχεύει και να χτυπά την αμαρτία και την ρίζα του κακού δέντρου που είναι μέσα στον μη αναγεννημένο άνθρωπο. Ο λόγος πρέπει να είναι τέτοιος που όχι απλά κλαδεύει, ή κόβει μερικά κλαδιά, ή  ζητά απλά να αφαιρέσει κάποιες κακές συνήθειες, ή να βελτιώσει μερικώς τον χαραχτήρα, ή να πείσει το μυαλό. Πολλοί είναι αυτοί που μόνο πείθονται στο μυαλό, αλλά η καρδιά παραμένει κλειστή αμετανόητη και σκληρή. Όχι, το δέντρο του παλαιού ανθρώπου πρέπει να κοπεί από την ρίζα του, δεν κάνει, δεν είναι αρεστό στον Θεό, ο παλαιός άνθρωπος πρέπει να πεθάνει, να σταυρωθεί και ευχαριστούμε τον Θεό που προμήθευσε ώστε αυτό να μπορεί να γίνει μέσω του σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτή ήταν η εμπειρία του Παύλου και αυτή θα πρέπει να είναι η εμπειρία όλων εμάς: «Μαζί με τον Χριστό έχω σταυρωθεί· ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα» Γαλ. 2.20.

 Εμείς είναι που πρέπει να χτυπήσουμε την πόρτα του Θεού

Είναι βέβαια γνωστό πως ο Θεός είναι Αυτός που κτυπά με το ευαγγέλιο την πόρτα της ανθρώπινης καρδιάς, ζητώντας να κάνει γνωστό το έλεος και την χάρη του σε μας. Αυτό όμως δεν πρέπει  να παρεξηγείται σαν αδυναμία του Θεού ή να θεωρούμε πως  κάνουμε  χάρη στον Θεό, αν ανοίξουμε σε αυτόν την πόρτα της καρδιάς μας. Μη γένοιτο! «Χτυπάτε και θα σας ανοιχθεί»,  είπε ο Κύριος. Και εμείς  πρέπει να χτυπήσουμε την δική Του πόρτα, να τον παρακαλέσουμε, να του ζητήσουμε να μας συγχωρέσει, να μας ελεήσει, να μας σώσει. Ο άσωτος υιός, αυτός είναι που πρέπει να επιστρέψει στον πατέρα του, να του πει, «Πατέρα αμάρτησα εις τον ουρανό και ενώπιον σου και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομαστώ υιός σου». Ο άνθρωπος είναι αυτός που αμάρτησε, που βλαστήμησε, που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, που είναι αχάριστος, που δεν ευχαρίστησε, που κράτησε αυτό που όφειλε στον Θεό και το πρόσφερε σε ξένους θεούς, που δεν λάτρευσε τον Θεό, που δεν τον αναγνώρισε μέσα στις ευεργεσίες Του, που δεν τον δόξασε, που χρησιμοποίησε αυτά που ο Θεός του χάρισε, τα ταλέντα του, τα χαρίσματα του, τα πλούτη του, όχι για να τον δοξάσει αλλά για τον δικό του εαυτό και για τις ηδονές του. Αρκετοί άνθρωποι θεωρούν πως με το να δεχτούν τον Χριστό, κάνουν χάρη στον Θεό, δεν κατανοούν, πως ο Θεός είναι που τους δίνει την χάρη και την ευκαιρία να σωθούν και πως η καρδιά ανοίγει απλά για να δεχτεί την ανεκδιήγητη Του χάρη και το δώρο της σωτηρίας που του κόστισε τόσο πολύ. Παρά το γεγονός, πως όλα είναι με την χάρη, εντούτοις απαιτείται, όπως το θέλημα  παραδοθεί και υποταχτεί στον Κύριο. Οι λανθασμένες εντυπώσεις που δημιουργούνται  οφείλονται κυρίως στο νερόβραστο ευαγγέλιο που κηρύττεται ανάμεσα μας, ένα ευαγγέλιο που είναι ραμμένο, κομμένο στα μέτρα ανθρώπων, που δεν νιώθουν την ανάγκη να μετανοήσουν, ή να αλλάξουν τρόπο ζωής, ένα ευαγγέλιο που προσφέρει στον άνθρωπο την κάθε ευλογία του Θεού, φτάνει να πει κάποιος απλά πως πιστεύει, ή να επαναλάβει μια πλαστή προσευχή πίστης, χωρίς εκ καρδίας επιστροφή και μετάνοια στον Θεό ενώπιον του οποίου όλοι μας αμαρτήσαμε. Ίσως εδώ να οφείλεται  και η χλιαρότητα και η αδυναμία που χαρακτηρίζει τον μοντέρνο Χριστιανό και η ευκολία με την οποία οπισθοδρομεί.

  Η χάρη, αγαπητοί μου, ανήκει στον Θεό, που όταν στραφούμε σε Αυτόν δεν διστάζει ούτε στιγμή να έλθει και να κατοικήσει στην καρδιά μας και να φέρει μέσα μας την βασιλεία Του, βασιλεία δικαιοσύνης και χαράς και ειρήνης. Θυμάστε τι είπε ο Πέτρος: «Να μετανοήσετε, και κάθε ένας από σας να βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε άφεση αμαρτιών· και θα λάβετε τη δωρεά τού Αγίου Πνεύματος·» Τι δωρεά, τι χάρη, να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα, να κατοικήσει ο Θεός μέσα μας, να είναι η βασιλεία Του μέσα στην ψυχή μας!

Οφείλουμε,  αδελφοί, είτε κηρύττουμε είτε διδάσκουμε, ποτέ μας  να μη γαργαλίζουμε τα αφτιά των ανθρώπων, αλλά να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους όλα που οφείλουν στον Θεό, την δόξα και την τιμή και την λατρεία και τον φόβο και όλα τα άλλα που δεν του πρόσφεραν. Ο λόγος του Θεού έρχεται για να θεραπεύσει και είναι κοφτερό δίκοπο μαχαίρι που ανοίγει την ψυχή για να φανερώνει το σάπιο που υπάρχει μέσα σε αυτήν, διατρυπά την καρδιά και φανερώνει την κατάσταση της, ερευνά τους νεφρούς, διαχωρίζει μεταξύ ψυχής και πνεύματος, φανερώνει την αποστασία, την φιλαυτία, τον εγωισμό, το πείσμα, τον εγωκεντρισμό, την απόλυτη αχρειότητα που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Ζούμε αδελφοί σε μέρες τέτοιες που οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια, αλλά προτιμούν μάλλον να ακούν πράγματα που γαργαλίζουν την ακοή τους «Επειδή, θάρθει καιρός, όταν δεν θα υποφέρουν την υγιαίνουσα διδασκαλία· αλλά, θα συγκεντρώσουν στον εαυτό τους έναν σωρό δασκάλους, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, για να γαργαλίζονται στην ακοή· και από μεν την αλήθεια θα αποστρέψουν την ακοή τους, προς δε τους μύθους θα εκτραπούν» Β Τιμ.4 2,3.  

Φοβηθείτε τον Θεό

Στις οράσεις που ο Ιωάννης είδε και περιέγραψε στο βιβλίο της αποκάλυψης είδε ένα ισχυρό άγγελο που είχε το αιώνιο ευαγγέλιο: «ΚΑΙ είδα έναν άλλον άγγελο να πετάει στο μέσον τού ουρανού, ο οποίος είχε ένα αιώνιο ευαγγέλιο, για να κηρύξει σ' αυτούς που κατοικούν επάνω στη γη, και σε κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό· και έλεγε με δυνατή φωνή: Φοβηθείτε τον Θεό, και δώστε δόξα σ' αυτόν, επειδή ήρθε η ώρα τής κρίσης του· και προσκυνήστε αυτόν ο οποίος δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και τις πηγές των νερών.» Τι ευαγγέλιο είναι αυτό; Τι έλεγε; Και γιατί ο άγγελος κήρυττε με δυνατή φωνή; Ήταν ευαγγέλιο που καλούσε σε μετάνοια και ήταν με δυνατή φωνή, γιατί τα αυτιά των ανθρώπων είχαν κλείσει, οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν, ακούνε μόνο αυτά που θέλουν να ακούνε. Ο άγγελος όμως καλούσε και προέτρεπε και έλεγε «ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ!». Αυτό είναι το ευαγγέλιο που πρέπει όλοι να κηρύξουμε, αν είμαστε σωστοί εργάτες του Θεού. Ο Θεός μάς εμπιστεύτηκε οικονομία και αν είμαστε πιστοί οικονόμοι θα πρέπει να ζητήσουμε από τους οφειλέτες του Θεού να του επιστρέψουν όλα που του οφείλουν, θυμηθείτε τον άδικο οικονόμο, στην παραβολή του Κυρίου. Πίστωσε τους οφειλέτες του Κυρίου του με λιγότερα από ότι αυτοί χρωστούσαν για να γίνει αποδεχτός στα σπίτια τους. Με άλλα λόγια ζητούσε να τα έχει καλά με τους οφειλέτες και όχι με τον Κύριο του. Αυτό που οφείλουμε σαν πιστοί οικονόμοι είναι να καλέσουμε τους  ανθρώπους να  δώσουν δόξα και ευχαριστία και λατρεία στον Θεό που εποίησε τον ουρανό και την γη και όλα που ο άνθρωπος απολαμβάνει. Ο άνθρωπος είναι αυτός που οφείλει στον Θεό και όχι ο Θεός στον άνθρωπο. Οφείλει ο άνθρωπος όχι λίγα ψιλά, αλλά πολλά, πάρα πολλά, όφειλε και οφείλει να πράττει το θέλημα Του, να τηρεί τις εντολές Του, να τον ευχαριστεί να τον δοξάζει και να τον λατρεύει και κάθε φορά που δεν το κάνει, ο λογαριασμός του χρεώνεται, θα ήταν δε μη βιώσιμος, αν δεν ήταν η θυσία του Ιησού. Ίσως να μπορούμε λίγο, μόνο λίγο να καταλάβουμε το τι ο Κύριος φορτώθηκε στον σταυρό για να σβήσει το χρέος μας. Ζούμε στις μέρες αυτές που όλοι ασχολούνται με τα χρέη του νησιού μας, τα ονομάζουν μη βιώσιμα και οι επίδοξοι δανειστές για να δανείσουν ζητούν να πιουν το αίμα του λαού μας, βάζοντας βάρη δυσβάσταχτα. Κάθε φορά που αμαρτάνουμε, ο λογαριασμός μας χρεώνεται και μεγαλώνει αρνητικά, κάθε φορά που δεν υπακούμε, που δεν τηρούμε τις εντολές του, που δεν πράττουμε το θέλημα Του, που δεν τον ευχαριστούμε, που δεν τον δοξάζουμε, ο λογαριασμός μας χρεώνεται. Πόσα χρωστούμε στον Θεό; Εσύ πόσα χρωστάς στον Θεό; Αν ο Κύριος δεν πλήρωνε για να ξεχρεώσουμε, αυτός θα ήταν μη βιώσιμος, αλλά ευχαριστούμε τον Θεό για την χάρη Του, που πλήρωσε για να ξεχρεώσουμε ενώπιον του Θεού. Δεν έβαλε επάνω μας δυσβάσταχτα βάρη, «έλθετε» είπε «σηκώσετε τον ζυγό μου γιατί αυτός είναι ελαφρύς», δεν μας ζήτησε αίμα, έδωσε το δικό Του πολύτιμο αίμα. Χρειάζεται να καταλάβουμε, αδελφοί μου, πως η κάθε αμαρτία έχει το δικό της τίμημα, δεν υπάρχει αμαρτία που να είναι ελαφριά αμαρτία, η αμαρτία είναι φοβερό πράγμα, είναι ο καρκίνος της ψυχής και πρέπει να την αποστραφούμε με όλη μας την δύναμη, να κόψουμε το χέρι ή το πόδι,  αν αυτά μας σκανδαλίζουν, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας ελευθερώσει να μας πλύνει, να μας συγχωρέσει και να μας σώσει, να κάνει την ψυχή μας έδρα της βασιλείας Του. 

                                                                                             Μίλτος Γιαπάνης